(From the sermon entitled, “Ang mga Kapatid na Makakasama sa mga Nalabi upang Tumanggap ng Kaligtasan” for date September 28, 2014)

Kaunti lamang ang maliligtas.

Sa lahi man ng Israel, na siyang unang bayan ng Dios ay ipinahayag na ang mga nanumbalik lamang sa Dios ang magtatamo ng kaligtasan. Gaya nang pahayag, “Kung ang bilang man ng mga anak ng Israel ay maging tulad sa buhangin sa dagat, ay ang nalalabi lamang ang maliligtas.” (Roma 9:27; Isaias 10:22)

Hindi lahat ng mga anak ni Israel ay magtatamo ng kaligtasan. Higit na nakararami sa kanila ang nangalayo sa Dios at sa Kaniyang mga palatuntunan. Sila’y gaya nang mga bata na naghimagsik nang lumaki. Sila ay hindi kumilala sa Dios sa kabila ng Kaniyang kagandahang loob at pagibig. Sila’y nagsigawa ng kalikuan at kasamaan sa paningin ng Dios. (Isaias 1:2-4)

Inilarawan ito ng Biblia na gaya ng pagaalaga ng ubasan. Ang Israel ay piling ubas, na inaruga nang lubos. Subalit sa halip na magbunga ng matamis na bunga ay ubas gubat o maasim ang naging bunga nito. Ganito ang uri ng paglilingkod na isinukli ng Israel sa ating dakilang Dios (Isaias 5:1-7). Sila’y naging hangal sa paningin ng Dios, pantas sa paggawa ng kasamaan ngunit mangmang sa pagtupad ng Kaniyang mga kalooban (Jeremias 4:22).

Ngunit hindi lahat ay tumalikod sa Dios. Mayroong ilang nalabi na magtatamo ng kaligtasan. Mayroong ilan sa kanila na hanggang wakas ay nanatili sa pagtatapat sa Dios. Ang ilan sa kanila’y ibinigay ang buhay dahil sa paglilingkod (Hebreo 11:35-38), na naging bayani ng pananampalataya. At ito ang kahayagan na hindi tuwirang itinakuwil ng Dios ang Kaniyang bayan, sapagkat mayroong sa Kaniya ay nagbalikloob (Roma 11:1-4).

Gaya nang hinula sa Isaias 1:9, nagiwan ang Dios ng nalabi sa Kaniyang binhi (Isaias 1:9). Ang binhing ito ay ang sa Panginoong Hesus, “Ngayon kay Abraham nga sinabi ang mga pangako, at sa kaniyang binhi. Hindi sinasabi ng Dios, At sa mga binhi, na gaya baga sa marami; kundi gaya sa iisa lamang, At sa iyong binhi, na si Cristo.” (Galacia 3:16)

Tungkol sa Panginoong Hesus, ano ang tinitiyak sa atin ng bilang na maliligtas?

Ang Panginoong Hesus mismo ang nagsabi, kaunti lamang ang papasok sa kaharian ng langit, “Kayo’y magsipasok sa makipot na pintuan:sapagka’t maluwang ang pintuan, at malapad ang daang patungo sa pagkapahamak, at marami ang doo’y nagsisipasok. Sapagka’t makipot ang pintuan, at makitid ang daang patungo sa buhay, at kakaunti ang nangakakasumpong noon.” (Mateo 7:13-14)

Ang pintuan na Kaniyang tinutukoy dito ay ang Kaniyang sariling katawan, samakatuwid ay ang iglesia (Colosas 1:24, 18). Sinumang tatanggap sa Kaniya, at magiging bahagi ng Kaniyang katawan o iglesia ay magkakaroon ng pagkakataon sa kaligtasan. Subalit hindi lahat ay makakasumpong ng daang ito. Kaya sinabi ng Panginoong Hesus, “Magpilit kayong magsipasok sa pintuang makipot:sapagka’t sinasabi ko sa inyo na marami ang mangagsisikap na pumasok, at hindi mangyayari.” (Lukas 13:24)

Kaya hindi madami ang makakasumpong ng daan ng katotohanan, ng daan ng kaligtasan, ng tunay na iglesia. Mayroon talagang mga itinalaga na pinili ng Dios noon pa upang makalapit sa Kaniya at magkaroon ng pagkakataong maglingkod (Efeso 1:4). Ngunit ang mga pinili ng Dios ay ang mga walang kabuluhan, ang mga kamangmangan, ang mga dukha sa sanlibutan, at ang layunin ay upang ang mga tinawag na ito ay maging mayayaman sa pananampalataya (1 Corinto 1:26-29), at sa ganito ay maalis sa mga tao ang pagmamapuri sa kanilang sarili, kundi mapatunayan na tanging ang Dios lamang ang makapagpapasiya sa lahat ng mga bagay.

Anu-ano ang katangian ng mga taong tinawag upang magtamo ng kaligtasan?

Sinabi ni Hesus, “Sapagka’t marami ang mga tinawag, datapuwa’t kakaunti ang mga nahirang.” (Mateo 22:14) Ito ang nagpapatunay na mayroong katangian ang mga taong tunay na magtatamo ng kaligtasan. Marami ang tatawagin sa paglilingkod, subalit hindi lahat ng mga ito ay magtatagumpay upang tamuhin ang kaligtasan. Mayroon lamang mga hihirangin upang maging karapatdapat sa buhay na walang hanggan.

Upang matiyak ang tagumpay, gaya ng mga kawal at manlalaro, kailangan ng mga lingkod na makipaglabang masikap at matuwid. Hindi sapat na makipaglaban lamang tayo, ibig sabihin, hindi sapat na tayo ay maanib lamang sa iglesia at maglingkod, kailangang pagbutihin natin ang ating paglilingkod. Gaya nang sinabi, “Makipagtiis ka sa akin ng mga kahirapan, na gaya ng mabuting kawal ni Cristo Jesus. Sinomang kawal na nasa pagkakawal ay hindi nahalubilo sa mga bagay ng buhay na ito; upang siya’y kalugdan niyaong nagtala sa pagkakawal. At kung ang sinoman ay makikipaglaban naman sa mga laro, ay hindi pinuputungan maliban na kung makipaglabang matuwid.” (2 Timoteo 2:3-5)

Kaya’t nangangailangan nang lubos na pagtitiis upang matamo ang kaligtasan. Ito’y mahalagang sangkap upang matamo ang ikababanal at ikapagigindapat sa Dios.

Tandaan nating, kung walang pakikipaglaban ay walang pagtatagumpay. Ang sumusuko ay hindi nagwawagi at ang umaayaw ay hindi nagtatagumpay. Kung ibig nating maging karapatdapat sa buhay na walang hanggan, kailangan nating manatili sa pagtitiis, at makipagbaka ng mabuting pakikipagbaka.

(From the sermon entitled, “Marapat tayong Mabuhay na may Pagpipigil at Matuwid at Banal sa Panahong ito” for date September 25, 2014)

No matter how expensive, fast and amazing a car is, if it doesn’t have brakes, it’s not worth using it. It’s a suicide attempt if we try it. The same goes with our character. A character without discipline and self control can only lead us to destruction. Self control is an important trait of a servant of God.

Having self control is a character that shows strength. In spiritual sense, our strength can be shown by our ability to control our urges and desires in order to fulfil God’s will. We can also show our strength if we can control our selves over the temptations that comes along.

God’s enemy, the Devil, who is also our enemy is like a roaring lion looking for its prey. Its main target are the faithful servant of God. If we are not alert and sober, the Devil will overcome us because its deceits and temptations are so powerful (1 Peter 5:8-9).

Thus, we need to guard ourselves because we can be defeated by the Devil’s deceits and temptations anytime.

Jesus says, ““Watch and pray so that you will not fall into temptation. The spirit is willing, but the flesh is weak.” (Matthew 26:41) Prayers and belief are a perfect match to overcome the enemy and its deceits. The flesh maybe weak, but through faith we can overcome anything.

However, who are those that have no ability to control their selves?

The Bible tells us that the foolish and weak in faith are those that have no ability to control their selves. The book of Proverbs speaks about man’s foolishness, “By his foolish behaviour a man’s ways are turned upside down, and his heart is bitter against the Lord.” (Proverbs 19:3) A foolish man always do things that are against God. Their hearts are always fighting against the will of God. So, we do not expect them to have the control at anything that God wants us to control.

Instead of controlling one’s self, especially against temptations and deceits, they can get easily persuaded and overcome. Instead of perfecting the faith, they are always inclined in doing things more of the flesh. Apostle Paul mentions this, “Are you so foolish? After beginning by means of the Spirit, are you now trying to finish by means of the flesh?” (Galatians 3:3)

Like a car without a break, a foolish man has no control of himself, and eventually will crash.

The end of a foolish man is a great crash. Jesus says, “But everyone who hears these words of mine and does not put them into practice is like a foolish man who built his house on sand. The rain came down, the streams rose, and the winds blew and beat against that house, and it fell with a great crash.” (Matthew 7:26-27)

And so, we need to follow the instructions of the Scriptures, “For the grace of God has appeared that offers salvation to all people. It teaches us to say “No” to ungodliness and worldly passions, and to live self- controlled, upright and godly lives in this present age, while we wait for the blessed hope—the appearing of the glory of our great God and Savior, Jesus Christ.” (Titus 2:11-12)

The present world is wicked, chaotic and already won by the enemy of God. We should not allow it to overcome us and be controlled by its deceits. Faith (Hebrews 10:38), is a strong weapon to overcome everything, especially if we live by the words of God.

In order to be succesful, we need three things: (1) Desire – the desire to attain the eternal life should be greater than anything in our lives, greater than anything that can hinder us. (2) Belief – the belief that no matter what happens in our lives while serving God, we will still remain in Him and we can overcome anything. (3) Actions – we need to act according to His will, live a self-controlled life, righteous and godly, worthy of the gospel of Christ.

If we can do these things, we can be assured of salvation.

(From the sermon entitled, “Ang mga Kapatid na Makakasama sa mga Nalabi upang Tumanggap ng Kaligtasan” for date September 28, 2014)

Only a few will be saved.

Even with the ancient Israelites, the holy nation of God, it was mentioned that only those who came back to the Lord will receive salvation. The Bible says, ““Though the number of the Israelites be like the sand by the sea, only the remnant will be saved.” (Romans 9:27; Isaiah 10:22)

Not all of the sons of Israel will be saved. Majority of them were alienated from God and from His commandments. They were like children who rebeled against their parent. They did not acknowledge God despite of what God had shown them. They committed a lot of iniquities against God (Isaiah 1:2-4).

The Bible mentions about the story of the vineyard. Israelites are a chosen people of God, and as the story goes, they are chosen grapes, and God took care of them really well. However, when the vineyard gave its fruits, they are very sour like forest grapes. Israel did the same to God. They showed bitterness and sourness despites God’s show of mercy and love (Isaiah 5:1-7). They became foolish in the sight of the almighty God. They became wise in doing wickedness, however, foolish in terms of following the commandments of God (Jeremiah 4:22).

However, not all really turned away from God. There were some who are considered as remnant, which will receive salvation. There were some who remained faithful to God until the end of their lives. Some of them even became martyrs of faith (Hebrews 11:35-38). This is a proof that God did not really turned away from His chose people, the Israel (Romans 11:1-4).

In Isaiah 1:9, we can read, “Except the Lord of hosts had left unto us a very small remnant, we should have been as Sodom, and we should have been like unto Gomorrah.” This is a prophecy of what would become of His people. The remnant talks about the seed, which is Christ. Galatians 3:16 says, “Now the promises were made to Abraham and to his offspring. It does not say, “And to offsprings,” referring to many, but referring to one, “And to your offspring,” who is Christ.”

And about Christ, what is the aforementioned number of those who will be saved?

Christ Himself says, only few will enter the kingdom of heaven. Matthew 7:13-14 says it all, ““Enter through the narrow gate. For wide is the gate and broad is the road that leads to destruction, and many enter through it. But small is the gate and narrow the road that leads to life, and only a few find it.”

The gate or the door in other translation is His body, which is the church according to Colossians 1:24,18. Anyone who accepts Christ and became a member of His body or church will have a chance for salvation. However, it was said that only a few find it. This is the reason why Christ tells us, ““Make every effort to enter through the narrow door, because many, I tell you, will try to enter and will not be able to.” (Luke 13:24)

Many will look for the way of the truth, the way of salvation, the true church, unfortunately, only a few find it. There were some who are predestined long before who can come near Him, who has the chance to have a relationship with Him, who can serve Him (Ephesians 1:4) However, we can read in the Bible that those who were chosen are of no value and importance in this world, the foolishness of this world, the poor, for the reasons of making them rich in faith (1 Corinthians 1:26-29), and through this, arrogance in all people shall be removed and thus, we can prove that in all things, only the power and mercy of God reigns.

What are the traits of these people who are called and chosen to be saved?

Jesus says, “For many are, but few are chosen.” (Matthew 22:14) This is a proof that not all who wanted to serve God shall be righteous for salvation. The Bible explains the traits of those who are worthy of God’s redemption. Many will be called, but only few will be chosen for salvation.

To assure us of victory or success, like soldiers and athletes, we need to show we are fighting our best fight. It is not enough that we serve God. It is not enough that we became members of His body. We need to serve God with all our heart, mind and soul. Apostle Paul says, “Join with me in suffering, like a good soldier of Christ Jesus. No one serving as a soldier gets entangled in civilian affairs, but rather tries to please his commanding officer. Similarly, anyone who competes as an athlete does not receive the victor’s crown except by competing according to the rules.” (2 Timothy 2:3-5)

Thus, we need lots of patience and perseverance to be able to make it. This is an important element to attain perfection and salvation.

Let us remember always that there is no victory without a battle. If we surrender we will not win and if we turn back, there will be no victory. If we really wanted to be be part of the kingdom of heaven and receive the eternal life, we need to stand firm until the end, fight a good fight, finish the race and keep the faith.

(From the sermon of the same title for October 2, 2014)

Taliwas sa karaniwang paniniwala ng mga tao, ang impiyerno o dako ng parusahan ayon sa Biblia ay hindi pa eksistido. Kung wala pang impiyerno, nasaan ito? Ano ang sinasabi ng Biblia tungkol dito?

Ang sangkalangitan ngayon at ang lupa ay nakataan sa apoy. Ipinagpauna ito ni Apostol Pedro, “Nguni’t ang sangkalangitan ngayon, at ang lupa, sa pamamagitan ng gayon ding salita ay iningatang talaga sa apoy, na itinataan sa araw ng paghuhukom at ng paglipol sa mga taong masama.” (II Pedro 3:7 TLAB)

At ito ay magaganap sa Kaniyang muling pagbabalik. Sa Kaniyang pagbabalik, dala Niya ang gantimpalang buhay na walang hanggan sa lahat ng nagtapat at nagtagumpay. Subalit, ang walang hanggang parusa ay Kaniya namang inilaan sa lahat ng hindi nagtapat, hindi nagtagumpay, hindi sumampalataya at tumalikod sa Kaniya.

Hindi sinasabi ng ating paksang aralin na mayroon nang mga kaluluwang naroon sa impiyerno, at sila ay magkakaroon pa ng pagkakataong makatakas dito. Ano ang kahulugan ng sinabi ng ating paksa? Mayroon nga bang makatatakas sa impiyerno?

Ang totoo, magagawang tumakas ng tao sa impiyerno. Ngunit paano ito matatakasan? Unawain natin ang paraan na itinuturo ng Biblia upang matakasan natin ang walang hanggang kaparusahang ito. Samantalang wala pang impiyerno, mayroong pagkakataon ang tao upang ito ay matakasan. Paano?

Kung mayroon mang mabisang paraan na maiwasan ito ay sa pamamagitan ng paglapit sa Dios, na unawain at ganapin ang Kaniyang mga kalooban. Kung sinasabi ng Biblia na ang papasok lamang sa kaharian ng langit ay ang mga nagsisiganap ng Kaniyang mga kalooban, kung gayon, ito din ang tamang paraan upang matakasan ang impiyerno.

Isa sa kalooban ng Dios na itinuturo ng Biblia ay yaong tayo’y magsisi at tumanggap ng banal na Bautismo. Bilang katunayan, mababasa natin sa Gawa 2:38, 41, 47, “At sinabi sa kanila ni Pedro, Mangagsisi kayo, at mangagbautismo ang bawa’t isa sa inyo sa pangalan ni Jesucristo sa ikapagpapatawad ng inyong mga kasalanan; at tatanggapin ninyo ang kaloob ng Espiritu Santo.Yaon ngang nagsitanggap ng kaniyang salita ay nangabautismuhan: at nangaparagdag sa kanila nang araw na yaon ang may tatlong libong kaluluwa. Na nangagpupuri sa Dios, at nangagtatamo ng paglingap ng buong bayan. At idinaragdag sa kanila ng Panginoon araw-araw yaong nangaliligtas.” (Mga Gawa 2:38, 41, 47 TLAB)

Pansinin natin na bawat tumatanggap ng Bautismo ay nagiging sangkap ng iglesia. Ang iglesia ay itinayo ng Panginoong Hesus upang maging dako ng paglilingkod at pagtupad sa mga kalooban ng Dios. Sa Mateo 16:18, mauunawa natin na ang iglesiang ito ay hindi pananaigan ng pintuan ng impiyerno. Kung gayon, matatakasan ng tao ang impiyerno kung siya ay magiging sangkap ng iglesia.

Bilang dagdag pang katunayan, sinabi ni Apostol Pablo na ang iglesia o ang katawan ang ililigtas ng ating Panginoong Hesus, “Sapagka’t ang lalake ay pangulo ng kaniyang asawa, gaya naman ni Cristo na pangulo ng iglesia, na siya rin ang tagapagligtas ng katawan. Mga lalake, ibigin ninyo ang inyo-inyong asawa, gaya naman ni Cristo na umibig sa iglesia, at ibinigay ang kaniyang sarili dahil sa kaniya” (Mga Taga-Efeso 5:23, 25 TLAB)

Kaya’t mapalad ang nakakasumpong ng makipot na pintuan, sapagkat marami ang magsisikap na hanapin ito subalit kaunti lamang ang makakasumpong. At upang lubos na matakasan ang walang hanggang parusa sa impiyerno, sundin natin ang payo ng Biblia, “Yamang taglay natin ang mga pangakong ito, mga minamahal, ay magsipaglinis tayo sa lahat ng karumihan ng laman at ng espiritu, na pakasakdalin ang kabanalan sa takot sa Dios.” (II Mga Taga-Corinto 7:1 TLAB)

Hindi sapat na maanib lamang sa iglesia. Hakbang lamang ang pagpasok sa iglesia upang matamo ang kaligtasan. Kailangan ng tao na manatiling malinis sa laman at sa espiritu, hanggang sa tuluyang maabot ang kasakdalan ng pananampalataya. Ang Bautismo ay paglilinis at paglimot ng Dios sa mga nagdaan nating kasalanan. Paano naman ang mga kasalanang ating nagawa, pagkatapos nating tumanggap ng Bautismo?

Hindi sapat na ito ay maging malinis. Kailangang mapanatili ang kalinisan nito. Dahil hindi papasok sa langit ang anumang bagay na karumaldumal (Apocalipsis 21:27).

Kaya’t huwag nating itulot na ang katawan nating ito ay maging kasangkapan o instrumento ng pandaraya ng kalaban ng Dios. Gaya nang pahayag, “Huwag ngang maghari ang kasalanan sa inyong katawang may kamatayan, upang kayo’y magsisunod sa kaniyang mga pita: At huwag din naman ninyong ihandog ang inyong mga sangkap sa kasalanan na pinaka kasangkapan ng kalikuan; kundi ihandog ninyo ang inyong sarili sa Dios, na tulad sa nangabuhay sa mga patay, at ang inyong mga sangkap na pinaka kasangkapan ng katuwiran sa Dios.” (Mga Taga-Roma 6:12, 13 TLAB)

Higit sa lahat ay takasan natin ang anumang anyo ng kasamaan. Bago pa lamang dumating sa atin ang tukso ay takasan na natin ito. Huwag tayong manangan sa ating kakayahan na magagawa nating magtagumpay sa tukso. At maging sa kanilang nasa ilalim ng pagkaalipin ng kasalanan, ay dapat pagsikapang makatakas dito gaya nang sinasabi, “At sila’y makawala sa silo ng diablo, na bumihag sa kanila ayon sa kaniyang kalooban.” (II Kay Timoteo 2:26 TLAB)

Nariyan lamang lagi ang tuso sa hindi inaasahang lugar at pagkakataon, at maaari tayong mapagtagumpayan nito kung hindi natin tatakasan. Maaari tayong matulad sa ilan na pagkatapos makaunawa ay iniwan at tinalikuran ang pananampalataya dahil sa pagkakahulog sa kasalanan at tukso.

Bilang mga nilalang ng Dios, wala tayong pagpipilian. Ganapin man natin o hindi ang kalooban Niya, ay sa Kaniya pa din tayo haharap pagdating ng takdang panahon. Pagsusulitan natin lahat ang ating mga ginawa sa ating buhay, maging ito man ay lihim o hayag. Hindi natin maitatago sa Kaniya ang lahat ng ating mga ginawa.

Kaya’t upang hindi tayo humantong sa masamang kapalaran, sundin natin ang payo ng Biblia. Gaya nang pahayag, “Yamang taglay natin ang mga pangakong ito, mga minamahal, ay magsipaglinis tayo sa lahat ng karumihan ng laman at ng espiritu, na pakasakdalin ang kabanalan sa takot sa Dios.” (II Mga Taga-Corinto 7:1 TLAB)

(From the sermon of the same title, for October 5, 2014)

Sa sandaling ang isang lingkod ay tawagin ng Dios, inilalakip sa Kaniya ang pananampalataya na magtutulak sa kaniya upang ganapin ang mga kalooban ng ating Panginoong Dios.

Siya’y mabubuhay sa pananampalataya, magiisip at magpa-plano siya nang ayon sa pananampalataya, magsasalita at kikilos siya nang ayon pa din sa pananampalataya. Nalalaman niyang sa pamamagitan nito ay kalulugdan siya ng Dios kung magpapatuloy siya sa paglakad nang ayon sa pananampalataya.

Ang ligaya ng isang lingkod ay ang mga katuwiran ng Panginoong Dios. Ang kaniyang tiwala ay nagmumula sa mga katuwiran at sa mga salita ng katotohanan. Lumalakad siya na kasama ng Dios, na ang ibig sabihin ay hindi siya lumalakad sa sarili lamang niya, kundi sa tuwina ay nangunguna ang Dios sa lahat ng kaniyang mga lakad (Mikas 6:8).

Bagaman ang tiwala Sa Dios ng isang kapatid ay matibay, hindi maikakaila na mayroon pa ding ilan na nabubuwal at nawawalan ng katatagan sa kanilang mga pananampalataya. Kaya naman ito ay itinatagubilin na ingatan, gaya nang pahayag ni Apostol Pablo, “Ang biling ito ay ipinagtatagubilin ko sa iyo, Timoteo na aking anak, ayon sa mga hula na nangauna tungkol sa iyo, upang sa pamamagitan ng mga ito ay makipagbaka ka ng mabuting pakikipagbaka; Na ingatan mo ang pananampalataya at ang mabuting budhi; na nang ito’y itakuwil ng iba sa kanila ay nangabagbag tungkol sa pananampalataya” (I Kay Timoteo 1:18, 19 TLAB)

Normal lamang sa isang mananampalataya ang makaranas nang pagkatisod, o pagkabuwal. Subalit ang mahalaga ay kung paano siya babangon mula sa kaniyang pagkadapa. Mayroong inaasahan na makita ang Dios sa isang lingkod lalo pa nga sa panahong siya ay nabubuwal.

Ang wika ng Biblia, “Sapagka’t ang matuwid ay nabubuwal na makapito, at bumabangon uli: nguni’t ang masama ay nabubuwal sa kasakunaan.” (Mga Kawikaan 24:16 TLAB) Bawat isa ay maaaring maaaring makaranas ng pagkabuwal, subalit ang matuwid ay babangon at babangon muli, anuman ang mangyari, at makailang beses man niyang maranasan ito. Maraming karakter sa Biblia ang kinakitaan ng pambihirang pagbangon sa kanilang pagkakalugmok. At ito ay hindi nila nagawa lamang sa kanilang sarili. Ang Dios na kanilang pinagtitiwalaan ang siyang naging sandigan nila sa kanilang pagbangon.

Si Job, na dakilang lingkod ay lubhang nalugmok sa mga pagsubok na kaniyang naranasan. Subalit ang mga pagsubok na yaon ay lalong nagpatibay sa kaniya, kung kaya’t ang kaniyang pagbangon ay naging madali lamang para sa kaniya. Palibhasa matibay sa pananampalataya, nanatili siyang tapat hanggang sa ang lahat ng nawala sa kaniya ay muling ibinalik ng Dios lahat.

Si David, na hari sa Israel ay nalugmok bunga ng pagkakasakit ng kaniyang anak sa asawa ni Uria. Siya ay nagayuno at nagdalamhati sa paghahangad na maawa ang Dios sa kaniya. Subalit nang mamatay ang bata, nagtindig siya, nagbihis at kumain at saka sumamba sa ating dakilang Dios. (2 Samuel 12:15-20). Ipinakikita dito na anuman ang maranasan natin bilang lingkod ng Dios ay dapat nating isalalay lahat sa Dios. Magdanas man tayo ng matinding kabiguan at pagsubok, huwag itong maging dahilan nang tuluyan nating pagkalugmok, kundi pagkatapos nito ay bumangon tayo sa tulong ng Dios upang ipakita ang ating lubos na pagtitiwala sa Kaniya.

Gayundin si Jonas, na propeta. Sa kaniyang pagdadalamhati mula sa tiyan ng malaking isda ay tumawag sa Dios at nagpahayag na tutuparin ang kaniyang ipinanata. Nang magkagayon ay iniluwal siya ng malaking isda at naging kasangkapan ng Dios sa pagpapahayag ng Kaniyang mga salita. (Jonas 1-2)

At ganito naman ang inaasahan sa atin ng ating Panginoong Dios. Ang gusto Niya ay lubos tayong magtiwala sa Kaniyang kapangyarihan at manalig na anuman ang ating maranasan ay hindi tayo kaylanman pababayaan. Yaong pagtitiwala natin sa Kaniya ay sapat upang mula sa ating pagkakalugmok ay bumangon tayo at magpatuloy sa ating mga katungkulan. Gaya nang pahayag, “Nang ang aking kaluluwa ay nanglupaypay sa loob ko; naaalaala ko ang Panginoon; At ang aking dalangin ay umabot sa loob ng iyong banal na templo. Nguni’t ako’y maghahain sa iyo ng tinig ng pasasalamat; Aking tutuparin yaong aking ipinanata. Kaligtasa’y sa Panginoon.” (Jonas 2:7, 9 TLAB)

Kaya nga kahit na ang pagkakalugmok natin ay bunga ng kasalanan, sikapin nating makabangon at makatakas sa kasalanan na gumugupiling sa atin, sa tulong at habag ng Dios. Ganito ang naging pananaw ni Apostol Pablo, “Nagpapasalamat ako sa kaniya na nagpapalakas sa akin, kay Cristo Jesus na Panginoon natin, sapagka’t ako’y inari niyang tapat, na ako’y inilagay sa paglilingkod sa kaniya; Bagaman nang una ako’y naging mamumusong, at manguusig; at mangaalipusta: gayon ma’y kinahabagan ako, sapagka’t yao’y ginawa ko sa di pagkaalam sa kawalan ng pananampalataya” (I Kay Timoteo 1:12, 13 TLAB)

Kung ang pagkakalugmok man natin ay bunga ng parusa ng Dios, maging positibo tayo sa pagtanggap nito at maging aral sa atin ang mga pagkakamali na ating nagawa, na naging sanhi upang tayo ay parusahan. Tandaan natin na mahal tayo ng Dios kaya tayo tumatanggap ng parusa. Ariin nating ikaliligtas ang bawat parusa, sa halip na magalit o magtampo tayo sa Kaniya. Gaya nang sinabi, “At inyong ariin na ang pagpapahinuhod ng ating Panginoon ay pagliligtas; na gaya rin naman ni Pablo, na ating minamahal na kapatid, na ayon sa karunungang ibinigay sa kaniya, ay sinulatan kayo” (II Pedro 3:15 TLAB)

Pagkatapos na tayo ay makabangon mula sa pagkakalugmok, wala tayong ibang dapat na gawin kundi sambahin, at pasalamatan ang Dios na tumulong sa atin kung paano tayo nakabangon. Ganito ang likas na karakter ng isang lingkod. Anuman ang mangyari, patuloy na siya ay sasamba sa dakilang Ama at patuloy na magbabayad ng kaniyang panata at pagtatapat. Gaya nang sinabi, “Walang pagsalang ang matuwid ay magpapasalamat sa iyong pangalan: ang matuwid ay tatahan sa iyong harapan.” (Mga Awit 140:13 TLAB)

(From the sermon entitled, “Ang mga Taong Makatatakas sa Impiyerno” for October 2, 2014) Contrary to the common belief about hell, the Bible tells us that hell doesn’t exist, at least not yet. If it doesn’t exist yet, where is hell now? What does the Bible tell us about its existence?

The Bible tells us that the present earth and heaven that we see are all reserved unto fire. Apostle Peter explains, “By the same word the present heavens and earth are reserved for fire, being kept for the day of judgment and destruction of the ungodly.” (2 Peter 3:7 NIV)

This will eventually happen when Christ comes again. In His impending return, Christ will bring the reward for those who remain faithful and victorious until the end. However, Christ will also carry His wrath to those who are worthy of eternal punishment. The topic doesn’t say that there were already souls in hell, and that they can escape it.

What is the meaning of escaping from hell? Is it true that there are people who can escape the everlasting punishment? The fact is, we can all escape hell. It is God’s will that we know the truth and be saved from hell. How can we escape hell and be saved from it?

We need to understand how we can avoid eternal punishment. At least, now we know that hell is not existing yet, we have lots of opportunity to escape it. How? The best way to avoid hell is to come to God and serve Him. The logic is simple, the more we come closer to God, the more we go far away from hell. People need to understand and know the will of God.

The Bible tells us that only those who do the will of the Father can enter the kingdom of heaven. Therefore, to avoid hell, we need to do what the Father wills. One of His will is to repent and be baptized as written in Acts 2:38,41,47, which says, “Then Peter said unto them, Repent, and be baptized every one of you in the name of Jesus Christ for the remission of sins, and ye shall receive the gift of the Holy Spirit.Then they that gladly received his word were baptized: and the same day there were added unto them about three thousand souls.Praising God, and having favour with all the people. And the Lord added to the church daily such as should be saved.” (Acts 2:38, 41, 47)

Notice that those who received Baptism became members of His church. Christ built His church so that we can fully serve God and do His will according to His pleasure. In Matthew 16:18, we can read that the gates of hell will not prevail against the church.

Therefore, if we are a member of His church, we have the biggest chance of escaping hell. As a proof, Apostle Paul says that it is the church whom Christ Will save. We can read it in Ephesians 5:23,25, which says, “For the husband is the head of the wife as Christ is the head of the church, his body, of which he is the Savior. Husbands, love your wives, just as Christ loved the church and gave himself up for her” (Ephesians 5:23, 25 NIV)

It is therefore a huge blessing to be part of His body, which is the church of God. Blessed are those who found and were able to enter the narrow gate. Many will try to enter it, unfortunately, they won’t find it. Having been baptized and becoming member of the church alone, doesn’t guarantee us the escape from hell. We need to follow the advises of the Bible.

One of the advises tells us, “Therefore, since we have these promises, dear friends, let us purify ourselves from everything that contaminates body and spirit, perfecting holiness out of reverence for God.” (2 Corinthians 7:1 NIV)

Becoming a member is only a step towards salvation. We need to remain clean until we reach the perfectness of our faith. Baptism removes and washes our sins away. However, what do we do with the sins after our baptism? Let us remember that no abominations will enter the kingdom of heaven.

Therefore, We do not let our bodies become an instrument of deceitful desires. Apostle Paul explains, “Therefore do not let sin reign in your mortal body so that you obey its evil desires. Do not offer any part of yourself to sin as an instrument of wickedness, but rather offer yourselves to God as those who have been brought from death to life; and offer every part of yourself to him as an instrument of righteousness.” (Romans 6:12, 13 NIV)

Most of all, we need to run away from all sorts of temptations and wickedness. Before temptations overcome us, we need to turn away. We don’t let our confidence and curiosity become a weakness in facing temptations. The story of Joseph teaches us that running away from his master’s wife made him more righteous before God. His master’s wife seduced him, but it did not prosper because he ran away from it. He did not face it remember, he fled.

Apostle Paul suggests, “and that they will come to their senses and escape from the trap of the devil, who has taken them captive to do his will.” (2 Timothy 2:26 NIV) This means that even those who are already trapped trap can escape, only if they follow God’s will and instructions. Temptations will always be there. It comes in an unexpected place and time and anytime, it can overcome us if we don’t watch ourselves.

We need to avoid being like those who have been overpowered by temptations and deceits. As God’s creations, we really don’t have choices at all. Even if we do or failed to do His will, we shall face Him soon at the appointed time of judgment. We will all be measured to what we have done, be it secretly or revealed. We cannot hide from God.

(From the sermon entitled, “Ang Likas o Katalagahan na Makikita sa Isang Matuwid na Lingkod ng Dios” for October 5, 2014)

It is God who gives us strength through faith the moment we are called to be His servants. That strength allows us to live according to faith, which pushes us so we can fulfill all His will and commands. Living according to faith means we shall talk, think and act according to faith. We shall make plans and decide according to faith. And by doing these things, we know that we can please God.

A servant’s joy is through following the righteousness of God. We obtained trust because we learned it from His teachings of righteousness. And not only that we heard it, we grow in faith and trust through Daily life experiences. In Micah 6:8, a servant walks with God and Make God as his leader and guide all his life. We don’t live on our own, we entrust everything to God.

However, no matter how strong our faith is, sometimes we experience failures that cause us to stumble. We fall at many things. Our faith is always shaken up by troubles, problems and sometimes they are brought by our own faults. And since Apostle Paul knows this, he did not forget to tell this to his your preacher, Timothy. He writes, “Timothy, my son, I am giving you this command in keeping with the prophecies once made about you, so that by recalling them you may fight the battle well, holding on to faith and a good conscience, which some have rejected and so have suffered shipwreck with regard to the faith.” (1 Timothy 1:18, 19 NIV)

It is normal to fall at many things in life. We fall and stumble in many aspects of our lives. Even in spiritual aspects, we get to experience failures and heartaches. However, what’s important is that we grow in every failures and learn from them. And no matter how hard we fall, or how many times we fall, what’s important is that we know how to get up.

The Bible tells us, “for though the righteous fall seven times, they rise again, but the wicked stumble when calamity strikes.” (Proverbs 24:16 NIV) Anyone can experience failures, the Bible tells us that there is a difference between a righteous and the wicked one when it comes to handling failures. While the righteous finds way to get up, the wicked remains down.

Whatever happens, no matter how painful they experience, the faithful will get up and remain firm in faith. There are many characters in the Bible that tells us about failures and triumphs. Their stories tell us about how they amazingly face all troubles and how they willingly overcome everything. They did it not because their character is strong, but because they entrust everything unto the Lord. God carried them all so that they can stand up again.

Job, a righteous servant of God felt terribly down considering the trials that he experienced. However, those troubles made him stronger. Those experiences made him realize that trials are there to test our faith. And no matter how hard those tests are, we should remain in faith. Thus, he remained in faith and found himself in the end getting back all the things and even all his children who were lost because of his trials.

David, the king of Israel, fell and experience one of the hardest times of his life because of his child’s sickness. During those times, he prayed, fasted, and made himself miserable in the eyes of his companions. He did those things because he wanted to ask for God’s mercy. But when the child died, he immediately fix himself up, cleaned his body and dress up appropriately to worship and serve God in the temple (2 Samuel 12:15-20). The story tells us that even if the experiences of life is really painful and very hard to accept, we need to take courage and remain firm in our faith. We need to get up like David to show that we put our trust in God in everything.

The same goes with Jonah, the prophet of God. When he found himself eaten by a large fish, he felt terribly bad of himself knowing that no matter how hard he tried to escape God, still he was caught up facing the wrath of God. Inside the belly, he called upon the name of the Lord and prayed, vowed to fulfill his duties as a prophet and speaker of God. (Jonah 1 and 2) God talked to the fish and he found himself in the land of Nineveh.

And this is what God expects us to do. God wants us to completely trust in His power and providence, that no matter what happens, He will never neglect nor abandon us.

Our trust in Him ensures us that He will lift us up when we fail, especially if we continue to serve His will after we find the strength to get up. We can read in Jonah 2:7,9, ““When my life was ebbing away, I remembered you, Lord, and my prayer rose to you, to your holy temple. But I, with shouts of grateful praise, will sacrifice to you. What I have vowed I will make good. I will say, ‘Salvation comes from the Lord.” (Jonah 2:7, 9 NIV)

Thus, even if we fail because of sins, we need to rise up and run away from the sins that dragging us down. And we do it through His mercy and grace. Apostle Paul explains, “I thank Christ Jesus our Lord, who has given me strength, that he considered me trustworthy, appointing me to his service. Even though I was once a blasphemer and a persecutor and a violent man, I was shown mercy because I acted in ignorance and unbelief.” (1 Timothy 1:12, 13 NIV)

We should do the same, think of God’s mercy. It is His mercy that makes us get up and continue.

If the cause of failure is due to God’s punishments, we need to positively face all of it and learn from all mistakes that we have done in the past. God loves us, that’s why He corrects us. And sometimes, His corrections make us feel uncomfortably down. However, His corrections are leading us to salvation. Instead of getting annoyed and angry because of His punishments, let’s focus on the positive effects.

When we recover and gained our strength, from being down we found ourselves standing up again, Let us not forget that it is His mercy that make us get up again. Whatever happens, we continue to praise and serve the Lord and fulfill our vows to offer Him thanksgiving. This is the True character and trait of a true servant of God. The Bible tells us, ” Surely the righteous will praise your name, and the upright will live in your presence.”(Psalm 140:13 NIV)

(From the sermon entitled, “Ang mga Nagsisipaglingkod sa Dios na naghahanap ng Magiging Kagantihan” for dates October 9 and 12, 2014)

Ang tunay na lingkod ay may sapat na unawa na ang pangunahing dahilan ng kaniyang paglilingkod ay sapagkat ito ang kaniyang pangunahing katungkulan sa dakilang Lumikha. Ito ang pangunahing dahilan ng pagkakalikha sa atin bilang tao. Tayo ay putik lamang sa magpapalayok, at bilang nilikha lamang ng Dios, tungkulin nating ibigay sa Kaniya ang nararapat na pagsamba at paglilingkod.

Ang Dios ay marapat nating pagukulan ng ibayong pagluwalhati, sapagkat tunay na marapat sa Kaniya ang lahat ng kapurihan at karangalan. Siya’y banal at Makapangyarihan, at Siyang tagapagbigay ganti sa lahat ng mga tao. Siya ang magbibigay ng gantimpala sa lahat ng naglingkod, nagtiis at nagtagumpay, at Siya din ang magbibigay ng walang hanggang parusa sa lahat ng tumalikod, hindi nagtapat at hindi sumampalataya.

Sa kaniyang mga awit, pinuri ni David ang Panginoong Dios, tunay na marapat sa Kaniya ang lahat ng kapurihan at kadakilaan. Mababasa natin, “Kaya’t pinuri ni David ang Panginoon sa harap ng buong kapisanan; at sinabi ni David, Purihin ka, Oh Panginoon, na Dios ng Israel na aking ama, magpakailan kailan man. Iyo, Oh Panginoon ang kadakilaan, at ang kapangyarihan, at ang kaluwalhatian, at ang pagtatagumpay, at ang karangalan: sapagka’t lahat na nangasa langit at nangasa lupa ay iyo:iyo ang kaharian, Oh Panginoon, at ikaw ay nataas na pangulo sa lahat. Ang mga kayamanan at gayon din ang karangalan ay nangagmumula sa iyo, at ikaw ang nagpupuno sa lahat; at nasa iyong kamay ang kapangyarihan at kalakasan; at nasa iyong kamay ang pagpapadakila, at pagpapalakas sa lahat.” (1 Cronica 29: 10-12)

Walang ibang Dios na ipinakikilala ang Biblia na nagkaloob sa atin ng lahat ng ating pangangailangan. Tanging ang nagiisang Dios na ating kinikilala at sinasampalatayanan ang nagkaloob sa atin ng lahat.

Siya din ang Dios na tumawag at pumili sa atin upang tayo ay maging mga tunay na mga anak sa loob ng Kaniyang banal na tahanan, ang bahay ng Dios, na walang iba kundi ang iglesia ng Dios (1 Timoteo 3:15). Kaya’t isang malaking karangalan at mabiyayang kapalaran ang tinamo ng bawat isa na maging sangkap at kaanib ng iglesiang katotohanan.

Kaya’t ang bawat tumanggap at sumampalataya sa Kaniya ay binigyan ng pagkakataong maging Kaniyang mga anak, na mga ipinanganak na muli sa pamamagitan ng Kaniyang kalooban, gaya nang pahayag, “Datapuwa’t ang lahat ng sa kaniya’y nagsitanggap, ay pinagkalooban niya sila ng karapatang maging mga anak ng Dios, sa makatuwid baga’y ang mga nagsisisampalataya sa kaniyang pangalan: Na mga ipinanganak na hindi sa dugo, ni sa kalooban ng laman, ni sa kalooban ng tao, kundi ng Dios.” (Juan 1: 12-13)

Kaya’t sa loob ng Kaniyang bahay, nadama natin na mayroon tayong tunay na Ama, ang Dios. Isang Ama na walang sawang gumagabay, nagpapala, nagiingat at kumakalinga sa atin. Tumutugon sa lahat ng ating mga samo at dalangin, at Ama na Siyang ating kanlungan na nagtatanggol sa atin sa lahat ng uri ng kasamaan.

Ang dakilang kapalarang ito ang dahilan kung bakit hinahangad nating tayo ay makapaglingkod sa Kaniya nang lubos. Bukod dito, ang paglilingkod sa Dios ay mayroong malaking pakinabang na dapat nating maunawaan. Kung tawagin man tayo ng Dios upang maglingkod sa Kaniya, ang higit na makikinabang nito ay tayo na Kaniyang mga anak.

Pangunahing malaking pakinabang ay ang kaligtasan ng ating kaluluwa. Hangad ng Dios na maunawa natin ang katotohanan at tamuhin ang kaligtasan, at ito ay ipinangako Niya sa lahat ng magtitiyaga, “Sa mga nagsisipagtiyaga sa mabubuting gawa sa paghanap ng kaluwalhatian at puri at ng di pagkasira, ay ang buhay na walang hanggan.” (Roma 2: 7) At ito ang tunay na layunin ng pananampalataya na ipinaliwanag ni Apostol Pedro, samakatuwid ay ang magtamo ng kaligtasan ang tao (1 Pedro 1:9).

Bukod dito, naniniwala tayo na anuman ang dumating sa ating buhay, hindi tayo kaylanman pababayaan ng Dios. Pagusapan man natin ang materyal na pakinabang, nangako ang Dios na unahin lamang natin ang Kaniyang kaharian at ang Kaniyang katuwiran, ay walang salang idaragdag sa atin ang ating mga pangangailangan (Mateo 6: 31-33).

Hindi nangangahulugan na sasagutin ng Dios ang bawat kailangan natin. Hindi natin maaaring iaasa ang lahat ng pangangailangang materyal sa Dios. Kailangan din nating kumilos at magpagal upang masumpungan ang ating mga pangangailangan, at kalakip nito ay ang pagbibiyaya ng Dios upang ang mga ito ay masumpungan natin.

Dapat nating maunawaan na ang paglilingkod sa Dios ay ispirituwal. Kaya tayo naglilingkod sa Dios hindi upang tamuhin ang mga biyayang materyal. Naglilingkod tayo sapagkat ang pakinabang na ating minimithi ay hindi panlupa, kundi nauukol sa kaharian ng langit.

Kaya nga ipinayo sa atin na samantalang naglilingkod ay sikaping maging panatag at matutuhan nating lubos na magtiwala sa Kaniya. Gaya nang payo, “Upang kayo’y magsilakad ng nararapat sa Panginoon, sa buong ikalulugod niya, at magsipamunga sa bawa’t gawang mabuti, at magsilago sa kaalaman ng Dios; Na kayo’y palakasin ng buong kapangyarihan, ayon sa kalakasan ng kaniyang kaluwalhatian, sa buong pagtitiis at pagpapahinuhod na may galak; Na nagpapasalamat sa Ama, na nagpaging dapat sa atin upang makabahagi sa mana ng mga banal sa kaliwanagan.” (Colosas 1:10-12)

Bagaman alam ng marami na ang paglilingkod sa Dios ay gawaing isipirituwal, hindi maikakaila na mayroong ilan na iba ang naging pananaw ukol dito.

Mayroong ilan na iba ang uri ng kagantihang hinahanap mula sa paglilingkod sa Dios.

Sa sulat ni Apostol Pablo sa mga taga-Corinto, ipinahayag niya, “Sapagka’t kung ipinangangaral ko ang evangelio, ay wala akong sukat ipagmapuri; sapagka’t ang pangangailangan ay iniatang sa akin; sapagka’t sa aba ko kung hindi ko ipangaral ang evangelio. Sapagka’t kung ito’y gawin ko sa aking sariling kalooban, ay may ganting- pala ako:nguni’t kung hindi sa aking sariling kalooban, ay mayroon akong isang pamamahala na ipinagkatiwala sa akin.” (1 Corinto 9:16-17)

Niliwanag niya dito na ang pangangaral ng ebanghelyo ay pangunahin niyang tungkulin na tinanggap mula sa Panginoong Dios. At kung hindi niya ito magampanan, ay tinitiyak niyang magiging aba ang kaniyang kalagayan sa paningin ng Dios. At ito ay ginagawa niya hindi dahil sa kaniyang sariling kalooban lamang kundi ito ang kalooban ng Dios sa kaniya.

Kaya’t sinabi niya na kung sa sarili lamang niyang kalooban, maaaring maghangad siya ng materyal na pakinabang. Subalit hindi niya ito ginawa. Hindi siya naghanap ng anumang bagay na materyal kapalit ng pagtupad niya ng kaniyang katungkulan.

Bagaman kung tutuusin, mayroong karapatan si Apostol Pablo na makinabang nang husto sa materyal na bagay, gaya nang kaniyang sinabi, “Kung ipinaghasik namin kayo ng mga bagay na ayon sa espiritu, malaking bagay baga na aming anihin ang inyong mga bagay na ayon sa laman?” (1 Corinto 9:11) Subalit hindi niya ginamit ang karapatang ito.

Hindi siya naging pasan sa mga kapatid. Hindi siya tumanggap ng anumang materyal na kabayaran sa pagganap niya ng kaniyang tungkulin. Sapagkat ang paniniwala niya, ang kabanalan ay may malaking kabayaran, ngunit hindi dito sa lupa kundi doon sa buhay na walang hanggan. Hindi tayo dapat magkaroon ng kaisipan na ang kabanalan ay paraan ng pakinabang gaya nang naging kaisipan ng ilan (1 Timoteo 6:5), “Pagtataltalan ng mga taong masasama ang pagiisip at salat sa katotohanan, na nagsisipagakala na ang kabanalan ay paraan ng pakinabang.”

Katulad ang mga ito ng mga nagsisisunod sa Panginoong Hesus sa Kaniyang pangangaral. Sinusundan siya ng mga ito hindi dahil sa pananampalataya sa Kaniyang mga salita, kundi dahil sa sila ay nakakakain at nabubusog ng mga tinapay at isda na ibinibigay sa kanila (Juan 6:24-26).

Kung materyal na pakinabang lamang ang magiging kapalit ng ating paglilingkod sa Dios, sinabi ng Biblia na tayo ang higit na kahabaghabag sa lahat. Sinabi ito ni Apostol Pablo, “Kung sa buhay lamang na ito tayo nagsisiasa kay Cristo, ay tayo sa lahat ng mga tao ang lalong kahabaghabag.” (1 Corinto 15:19)

Ang totoo, mayroong karapatan ang isang tagapangaral na umani ng materyal na bagay sa kaniyang pagpapagal. Bagay na hindi ginamit ni Apostol Pablo, upang siya ay maging isang tagapangaral na hindi bayaran. Ginagawa niya ito nang boluntaryo at hindi dahil sa may hinihintay siyang kapalit.

Bukod dito, ayaw ni Apostol Pablo na maging pasanin siya ng mga kapatid. Sa kaniyang sulat ay ipinahayag niya, “Aking sinamsaman ang ibang mga iglesia, sa pagtanggap ko ng upa sa kanila, upang ipangasiwa ko sa inyo; At pagka ako’y kaharap ninyo at ako’y nagkukulang ng ikabubuhay, ako’y hindi naging pasan sa kanino man; sapagka’t mga kapatid nang sila’y manggaling sa Macedonia ay tumakip ng aming pangangailangan; at sa lahat ng mga bagay ay pinagingatan kong huwag maging pasanin ninyo, at magiingat nga ako.” (2 Corinto 11:8-9)

Niliwanag niya dito na ang upa na kaniyang tinatanggap ay ginagamit niya hindi sa kaniyang sariling pakinabang. Ginagamit niya ito upang ipangasiwa sa mga kapatid. Natuto siyang gumawa ng paraan upang hindi maging pasanin sa mga kapatiran.

Ang bawat ambag ng kapatid ay hindi para tustusan ang pangangailangan ng tagapangaral. Ang bawat ambag ay upang tumakip ng pangangailangang isipirituwal gaya nang naganap sa mga kapatid noong araw sa kaniyang kapanahunan.

Kaya’t makatitiyak tayo na bawat ambag na ating ipinagkakaloob ay nauuwi lahat sa pangangaral at pangangasiwa sa lahat ng kapatiran na nasa iba’t ibang mga dako ng iglesia. Sinusunod natin ang naging pamamaraan ng pangangasiwa ni Apostol Pablo, na huwag maging pasanin ng mga kapatid pagdating sa pinansiyal na aspeto.

Ang araling ito’y naglalayong turuan tayo, una ay maunawaan nating lubos na ang kagantihan sa paglilingkod sa Dios ay hindi dito sa lupa. Ang paglilingkod ng isang kapatid ay gagawin niya hindi upang hamunin ang Dios na siya ay pagpalain dito sa lupa. Maglilingkod ang isang kapatid upang hintayin ang higit na malaking gantimpala, samakatuwid ay ang buhay na walang hanggan, doon sa langit, sa piling ng dakilang Dios.

At ito ay makakamit ng isang kapatid sa pamamagitan ng pagsisikap sa lahat ng gawaing paglilingkod. Gaya nang payo ni Apostol Pablo, “Ang mayayaman sa sanglibutang ito, ay pagbilinan mo na huwag magsipagmataas ng pagiisip, at huwag umasa sa mga kayamanang di nananatili, kundi sa Dios na siyang nagbibigay sa ating sagana ng lahat ng mga bagay upang ating ikagalak; Na sila’y magsigawa ng mabuti, na sila’y magsiyaman sa mabuting gawa, na sila’y maging handa sa pamimigay, maibigin sa pamamahagi; Na mangagtipon sa kanilang sarili ng isang mabuting kinasasaligan para sa panahong darating, upang sila’y makapanangan sa buhay na tunay na buhay.” (1 Timoteo 6:17-19).

Ikalawa, ay magkaroon tayo ng ganap na pagtitiwala sa kapangasiwaan, na anumang ambag ang ating itinutulong ay napupunta lahat ito sa gawaing ukol sa Dios. Pakatandaan lamang natin na hindi liko ang Dios upang limutin ang bawat mabuting gawa na ating ipinakikita. Ang pag-ambag o pagtulong ay isang gawaing tiyak na makapagbibigay kasiyahan sa Dios lalo pa nga kung isinasagawa natin nang ayon sa Kaniyang kalooban, hindi sapilitan at masaya ang ating puso samantalang isinasagawa natin ito (2 Corinto 9:7).

(From the sermon entitled, “Ang mga Nagsisipaglingkod sa Dios na naghahanap ng Magiging Kagantihan” for dates October 9 and 12, 2014)

A true servant knows that serving the Lord is the primary duty of every human being. Actually, it is the purpose of our existence. It is the reason why we are created by God. We are a clay to the potter and as a created being, we are created to give honor and veneration to the almighty Creator.

God is worthy to be praised and adored. He is holy, almighty and He is the rewarder of all human beings. He will give eternal reward, which is the eternal life to all who served Him, to all who persevered until the end and to all who attained victory. However, God is also the giver of the eternal punishment to those who did not believe, who turned against Him, and who did not remain in Him.

In David’s Psalms, we can read how David honored God, “Yours, Lord, is the greatness and the power and the glory and the majesty and the splendor, for everything in heaven and earth is yours. Yours, Lord, is the kingdom; you are exalted as head over all. Wealth and honor come from you; you are the ruler of all things. In your hands are strength and power to exalt and give strength to all.” (1 Chronicles 29:11, 12 NIV)

There is no other God in the Bible who can provide everything that we need. It is Him, the only one true God, whom we believe who gave us life and strength.

He is also the one who chose us, accepted us as His children, who placed us in His house, which is the church of God (1 Timothy 3:15). It is indeed a great honor and a huge blessing to become His child. In His house we found favor from the Lord.

Everyone who accepted and believe Him has been given the chance to become a part of His family. They were born again according to the will of God. We can read, “Yet to all who did receive him, to those who believed in his name, he gave the right to become children of God— children born not of natural descent, nor of human decision or a husband’s will, but born of God.” (John 1:12, 13 NIV)

Thus, inside the Lord’s house, we felt the presence of our Father, the one true God and our creator. God never cease to let us feel His presence, His guidance, blessings and protections are all overwhelming. He responds to every prayer at His time and pleasure, and keep us safe from any harms and wickedness.

This great fate of being a servant of God, along with His providences are the reasons why we keep on serving Him amidst all trials and hardships. It is not God alone who will benefit if we continue on serving Him. It is us who will reap the greatest reward as His children.

The primary reward of serving God is more On the spiritual aspect. It is about the salvation of our soul. God wants us to know His truth and be saved, and He promised that He will reward us with salvation if we keep on holding on to the faith given to us. The Bible says, “To those who by persistence in doing good seek glory, honor and immortality, he will give eternal life.” (Romans 2:7 NIV) Apostle Peter explained that this is the sole purpose of our faith, to attain the salvation of our soul (1 Peter 1:9).

Besides all of this blessings and good fate, we believe that no matter what happens in our lives, we know that God will never abandon us. God promised that He will never forsake us. Even in the material aspect of our lives, if we are doing the right thing, and working as if we are working with the Lord, we will sure get the fruits of our labors. God had promised that once we prioritze the kingdom of heaven, we will experience His providence (Matthew 6:31-33).

This doesn’t mean that God will provide all of our material needs. We cannot rely our personal needs to God. We also need to work hard for everything that we want and need. However, God will surely bless us if He sees that in everything we trust in Him.

We need to understand that serving the Lord is more on the spiritual aspect of our lives. We serve Him not because we want Him to bless us materially. We serve God because we know that at an appointed time, we shall enter the kingdom of Heaven to receive the eternal reward, which is the eternal life.

Thus, it was advised that while we serve the Lord, we need to remain peaceful and learn to trust the Lord in all circumstances. The Bible says, “so that you may live a life worthy of the Lord and please him in every way:bearing fruit in every good work, growing in the knowledge of God, being strengthened with all power according to his glorious might so that you may have great endurance and patience, and giving joyful thanks to the Father, who has qualified you to share in the inheritance of his holy people in the kingdom of light.” (Colossians 1:10-12)

Although many servants know that serving the Lord is a spiritual thing, there are some who have learned different perceptions about it. They serve God for a different purpose, for a different reward.

In his letter to the Corinth, Apostle Paul says, “For when I preach the gospel, I cannot boast, since I am compelled to preach. Woe to me if I do not preach the gospel! If I preach voluntarily, I have a reward; if not voluntarily, I am simply discharging the trust committed to me.” (1 Corinthians 9:16-17)

Paul explains that preaching the Gospel of the Lord is his primary duty, which he received from God. If he will not perform this duty, he will be the most woeful person according to him. He is fulfilling his duty not because of his will. He knows that it is the will of God who called him to be an Apostle.

Paul reminded himself that if only to his will, he will have desired material things in serving God. However, he did not ask for it. He did not ask for material benefits in exchange of performing his duties.

Paul adds that in reality, he has a right to reap material benefits in the performance of his duties. He writes, “If we have sown spiritual seed among you, is it too much if we reap a material harvest from you.” (1 Corinthians 9:11) Paul did not use this right. He wanted to teach something to the members of the church.

Paul doesn’t want to become a burden to the many brethren of the church. He did not receive any material reward for being an Apostle of the Lord. He believes that holiness has a great reward. It will not come from earth. It will be an eternal reward, which is life everlasting.

We should not think that holiness is a way of getting rich or a way of answering our material needs if we are a Minister of the gospel. He writes, “and constant friction between people of corrupt mind, who have been robbed of the truth and who think that godliness is a means to financial gain.” (1 Timothy 6:5)

Some people think that serving God can give us material benefits. Remember those people who were following Christ in the mountains while He is preaching about the kingdom of heaven? They were following Him not because of His teachings. They followed Him because they ate fish and bread and get full (John 6:24-26).

If we are thinking about material benefits as the rewards of our services to the Lord, then we are serving God wrongly. Paul writes, “If only for this life we have hope in Christ, we are of all people most to be pitied.” (1 Corinthians 15:19)

The truth is, a Minister has a right for material benefits in serving the Lord. However, Apostle Paul did not use this right. He wanted to be a voluntary preacher of the gospel and not a paid one. He wanted a greater reward.

As he told to the members of the church, Paul doesn’t want to be a burden to them. He writes, “I robbed other churches by receiving support from them so as to serve you. And when I was with you and needed something, I was not a burden to anyone, for the brothers who came from Macedonia supplied what I needed.” (1 Corinthians 11:8-9)

He wants to explain here that the material support that he receives from the other churches are solely used for the needs of other churches, not for his personal needs. This is the reason why he learned to support his personal needs by working as a tent maker.

Every donation of members should not answer the personal needs of any preacher. Donations should be wisely used in spiritual advancement and growth of the church.

Each donation that a member gives should be used for spiritual management. This is what Apostle Paul implied in not using his right as an Apostle of Christ when it comes to material benefits.

This topic wants us to learn two things. First, we need to fully understand that God’s reward in serving Him will not be found here on earth. Therefore, servants should not challenge God to bless them materially. They should serve God because of the greater reward, which is life everlasting, in heaven.

The eternal reward can be attained through truthful service. Apostle Paul mentions, “Command those who are rich in this present world not to be arrogant nor to put their hope in wealth, which is so uncertain, but to put their hope in God, who richly provides us with everything for our enjoyment. Command them to do good, to be rich in good deeds, and to be generous and willing to share. In this way they will lay up treasure for themselves as a firm foundation for the coming age, so that they may take hold of the life that is truly life.” (1 Timothy 6:17-19)

Second, we need to fully trust the administration of the church in our time. We should be aware that all our donations and financial support are only used for holy purposes and works of the church. Let us remember that God will never forget all our good deeds. Giving is an act of love and God is truly pleased if we are giving out of love. Remember, God loves a cheerful giver. Paul writes, “Each of you should give what you have decided in your heart to give, not reluctantly or under compulsion, for God loves a cheerful giver.” (2 Corinthians 9:7)

(From the sermon of the same title for October 16, 2014 service)

Hangad ng Dios na maging matibay tayo sa pananampalataya. Gaya nang puno, ang pananampalataya ay itinatanim sa atin sa pamamagitan ng mga salita ng Dios. Pinayayabong ito sa pamamagitan ng katuwiran, at kailangang ito ay mag-ugat at malalim na bumaon upang maging matibay. (1 Corinto 16:13)

Ito ay mangyayari kung tayo ay mahigpit na hahawak sa mga aral na ating tinatanggap. Gaya nang pahayag, “Kaya nga, mga kapatid, kayo’y mangagpakatibay, at inyong panghawakan ang mga aral na sa inyo’y itinuro, maging sa pamamagitan ng salita, o ng aming sulat.” (2 Tesalonica 2:15)

Itinuro din ng Biblia na ang bawat isa ay may tungkuling patibayin at pangaralan ang isa’t isa (1 Tesalonica 5:11). Subalit, magagawa lamang nating magpatibay ng iba, kung tayo mismo sa ating sarili ay napatibay na ng mga aral at katuwiran. At kung naging matibay na ang bawat isa, nalalaman nating ito’y maghahatid upang makapagtagumpay sa paglilingkod.

Maraming hadlang sa paglilingkod. Ang mga hadlang na ito ay magiging daan upang hindi natin marating ang tagumpay sa paglilingkod. Ang mga puno at mga halaman man, hindi lahat ay nanatiling matibay sa pagkakatanim nito. Mayroong nabubunot, nalalanta at namamatay. Mayroong hindi nagbubunga at hindi pinakikinabangan.

Anu-ano ang maaaring maging hadlang para tayo ay hindi makapagtagumpay?

Mayroong mga bagay na kadalasan ay hindi natin napagtatanto na ang mga yaon pala ay hindi nararapat gawin ng isang lingkod o mananampalataya. Ang mga bagay na hindi nararapat ay tinitiyak ng Biblia na mali, at sa halip na tayo ay tumibay, taliwas ang maaaring magawa nito sa ating buhay.

Ilan sa mga halimbawa ay ang tinukoy ng Biblia na may paguugaling pagging matuwid sa sarili (1 Corinto 10:23-24). Ang pagiging matuwid sa sarili ay pag-aakala na tayo ay tama sa ating ginagawa, iniisip o sinasalita. Kadalasan, kung hindi natin isinasaalang-alang ang ating pananampalataya, anuman ang ating iniisip, sinasalita at ginagawa ay taliwas pala sa kalooban ng Dios.

Anumang taliwas sa kalooban ng Dios ay mali, at maghahatid sa atin sa kasalanan.

Kadalasan, ang pagiging matuwid sa sarili ay humahantong sa pagpapalalo, sa pagiisip na hindi naman pala natin kailangan ang Dios, na sapat nang manalig lamang sa ating sariling kakayahan. Sa pagaakalang mayroon na tayong nalalaman (1 Corinto 8:1-2), ang tingin natin sa ating sarili ay mataas at ang tingin natin sa iba ay mababa lamang.

Karaniwan, ang mga ganito ay nasusumpungan sa paglakad nang walang kaayusan (2 Tesalonica 3:11) at nagiging sanhi upang ang ilang mananampalataya ay manghina at maapektuhan dahil sa kanilang mga gawa.

Hindi ganito ang inaasahan sa atin ng ating dakilang Dios. Ang mga bagay na ito, na hindi nararapat ay tinitiyak na hindi makapagpapatibay, manapa ay pinagmumulan pa ng pagkatisod ng ilang lingkod.

Kung mayroon mang inaasahan ang Dios sa atin, ito ay walang iba kundi ang lumakad at maglingkod nang nararapat sa kaayusan na itinakda Niya para lakaran natin, gaya nang sinabi, “kundi ikaw rin naman ay lumalakad ng maayos na tumutupad ng kautusan.” (Gawa 21:24)

Hindi tayo maaaring maglingkod sa Dios kung susundin natin ang ating sariling kagustuhan o ang kagustuhan ng ibang tao. May nakatakdang alituntunin ang Dios na siyang dapat nating maging gabay at lahat ng mga ito ay sa buong kaluguran Niya. Sinabi ito ng Biblia, “Upang kayo’y magsilakad ng nararapat sa Panginoon, sa buong ikalulugod niya, at magsipamunga sa bawa’t gawang mabuti, at magsilago sa kaalaman ng Dios.” (Colosas 1:10)

Kaya nga, dapat nating bantayan ang ating mga sarili. Baka mamaya ay hindi natin namamalayan na nagiging matuwid na pala tayo sa ating sarili. Mahalaga na maging matuwid, lalo pa nga kung ito ay sa kalooban ng Dios. Subalit kung sa sarili lamang tayo nagiging matuwid, hindi ito nararapat sa Dios.

Sa lahat ng aspeto ng ating paglilingkod at pamumuhay ay sikapin nating maging nararapat sa katuwiran na tinanggap natin mula sa Kaniya.

Hangga’t maaari ay sikapin nating payapa at tahimik na maglingkod sa Dios, na taglay ang kabanalan ng pamumuhay sa lahat ng kaparaanan ng ating buhay. Gaya nang payo ni Apostol Pablo, “At pagaralan ninyong maging matahimik, at gawin ang inyong sariling gawain, at kayo’y mangagpagal ng inyong sariling mga kamay, na gaya ng aming ipinagbilin sa inyo; Upang kayo’y magsilakad ng nararapat sa nangasa labas, at huwag kayong maging mapagkailangan.” (1 Tesalonica 4:11-12)

Higit sa lahat, ingatan natin na huwag tayong pagmulan ng kadahilanang ikatitisod o maging daan ng panghihina ng pananampalataya ng ilan. Kaya’t ingatan natin kung paano tayo nakikitungo sa iba, ingatan din natin ang ating paggawa at ang ating mga pananalita.

Gawin natin ang lahat ng iniaatas sa atin, at tiyaking ang lahat ay sa ikatitibay hindi lamang ng iba, kundi higit sa lahat ng ating sarili. Gaya nang sinabi, “Gawin ninyo ang lahat ng mga bagay sa ikatitibay. Datapuwa’t gawin ninyong may karapatan at may kaayusan ang lahat ng mga bagay.” (1 Corinto 14: 26, 40)

(From the sermon of the same title, for October 19, 2014 service)

Minsan lamang tayo mabubuhay sa sanlibutang ito.

Dahil sa katotohanang ito, nagkaroon ng iba’t ibang pananaw ang mga tao kung paano nila gagamitin ang kanilang buhay, partikular ang kanilang lakas, talino at panahon. Ang mahalagang panahon, lakas at talino ay ginugol  ng tao sa iba’t ibang bagay, partikular sa mga bagay na inaari nilang mahalaga sa kanilang buhay.

Mayroong ilan na ang panahon at lakas ay inukol sa kanilang mga mahal sa buhay. Pinipilit nilang matugunan ang pangangailangan ng kanilang mga mahal sa buhay sa lahat halos ng aspeto.

Mayroon namang ang panahon at lakas ay ginamit para bigyang kasiyahan ang sarili. Gaya nang pahayag ni Solomon, “At anomang ninasa ng aking mga mata ay hindi ko ipinagkait:hindi ko pinigil ang aking puso sa anomang kagalakan, sapagka’t nagagalak ang aking puso dahil sa lahat kong gawain; at ito ang aking bahagi na mula sa lahat kong gawain.” (Eclesiastes 2:10)

Kaya naman maraming tao ang nagumon sa kalayawan at bisyo na kalaunan ay humantong sa paggawa ng masama. Sa paghahangad nilang bigyang kasiyahan ang kanilang sarili ay hindi na nila nagawang pigilan ang paggawa ng kamalian sa paningin ng Dios. Nagsimula lamang ang lahat ng ito sa simpleng dahilan… ang bigyang kasiyahan ang sarili.

Sa ngayon, abala ang marami sa pagbibigay lugod sa kanilang sarili at kapuwa. Pinasasaya nila ang kanilang mga puso, mata at panlasa sa pamamagitan ng pagtikim sa mga bagay na narito sa lupa. Ang ilan ay nageeksperimento kung saan sila makakadama ng kasiyahan, at kapagka hindi nasiyahan sa isang bagay ay hinahanap naman ang kasiyahan sa iba. Lahat ng ito ay ginagawa nila sa kanilang sariling kalooban (Eclesiastes 11:7).

Kung ano ang pinahahalagahan ng tao, doon siya madalas na masusumpungan. Gaya nang pahayag ng Panginoong Hesus, “Sapagka’t kung saan naroon ang iyong kayamanan, doon naman doroon ang iyong puso.” (Mateo 6:21) Kung ano ang inaaring yaman ng tao, naroon lagi ang kaniyang isip, puso, lakas at panahon. Subalit hindi lahat ng inaaring yaman ng tao ay marapat sa paningin ng Dios.

Kung ang isang tao ay magpapahalaga ng higit sa pagpapahalagang dapat iukol sa Dios at paglilingkod, ang ganitong uri ng pagpapahalaga ay hindi nagiging karapatdapat sa Dios. Ito ay isang uri ng pagsamba sa diosdiosan, samakatuwid ay ang pagbibigay halaga nang higit sa nararapat na pagpapahalaga sa Dios.

Kung mayroon mang dakilang halimbawa sa paguukol ng kapakipakinabang o mahalagang panahon, ito ay walang iba kundi ang iniwang halimbawa ng Panginoong Hesus.

Si Hesus ay nag-iwan ng halimbawa sa ating lahat upang ating sundan (1 Pedro 2:21). Sa Kaniyang pagkakatawang tao, ipinakita Niya sa atin na ang buhay ay nararapat nating gugulin sa ibayong pagtalima sa kalooban ng Dios. At sa pamamagitan ng pagtalima o pagsunod, nabibigyan natin ng kaluguran at kapurihan ang Dios. Pinakamahalahaga sa ating mga mananampalataya na makapagbigay ng kaluguran sa Dios, hindi lamang sa ating mga sarili at sa mga mahal sa buhay.

Kaya nga, samantalang mayroon tayong pagkakataon, samantalang tayo ay mayroong buhay at lakas, gugulin natin ang pinakamahalagang panahon ng ating buhay sa pagbibigay kasiyahan sa Dios. Ito ang layunin at dahilan kung bakit tayo nilikha bilang mga tao. Gaya nang sinabi, “Kaya nga, samantalang tayo’y may pagkakataon, ay magsigawa tayo ng mabuti sa lahat, at lalong lalo na sa mga kasangbahay sa pananampalataya.” (Galacia 6:10)

Gamitin natin ang buhay sa tunay na layunin nito. Hindi sa paraan na gusto lamang nating mga tao, kundi sa paraan na ayon sa kagustuhan ng mismong Dios na lumikha sa atin. Ipakita natin sa Dios na ang ating ligaya ay hindi sa mga bagay ng sanlibutang ito (materyal na bagay), kundi sa mga bagay na makapagbibigay ng kaluguran sa Kaniya.

Sinabi ng Biblia, “Magpakaligaya ka naman sa Panginoon; at bibigyan ka niya ng nasa ng iyong puso. Ihabilin mo ang iyong lakad sa Panginoon; tumiwala ka rin naman sa kaniya, at kaniyang papangyayarihin. At kaniyang palalabasing gaya ng liwanag ang iyong katuwiran, at ang iyong kahatulan ay gaya ng katanghaliang tapat.” (Awit 37:4-6)

(From the sermon entitled, “Ang mga Bagay na Hindi Nararapat at Hindi Makapagpapatibay sa mga Kapatid” for October 16, 2014 service)

It is God’s will and desire that each servant’s faith will strengthen. Like a tree, the faith of everyone is planted through the words of God. It grows through wisdom and righteousness, and should be deeply rooted to be firm and fruitful (1 Corinthians 16:13).

This can happen if only we can hold on tight to the teachings we accepted and learned. The Bible says, “So then, brothers and sisters, stand firm and hold fast to the teachings we passed on to you, whether by word of mouth or by letter.” (2 Thessalonians 2:15)

The Bible teaches that each member of the church is responsible to strengthen another member’s faith, and therefore, we should be active in helping and giving advises to weak members (1 Thessalonians 5:11).

We can strengthen others only if we are already strong. We cannot help others if we cannot help ourselves. The strength must come within us, through the grace of God. If we are able to strengthen others and ourselves as well, then we know that this would lead us to overcome everything in this life.

However, there will be many hindrances to victory, especially when it comes to the victory of our faith. Not all trees and plants were able to bloom properly and bear fruit. There are plants that are easily pulled out, withered and died. There are some who did not bear fruits at all and became useless.

What are the things that can hinder us in attaining victory?

Sometimes, we tend to do inappropriate things unconsciously. We recklessly do, talk and decide on things without examining if it is right or wrong. Later, we realized that what we did is wrong, especially in the eyes of God. Instead of strengthening our faith, our weaknesses are reinforced.

Human beings have the tendency to become self-righteous and egoistic (1 Corinthians 10:23-24). We may feel that we are always right in what we do, think or say. However, when it comes to matters of faith, things must be done not according to what we think is right, but according to what is righteous in the eyes of the Almighty God.

Anything that is not according to the will of God is wrong, and can lead us to sin.

Self-righteousness leads people to foolishness. People who trusted themselves more than God oftentimes result to disbelief in God. Self-righteous people have high regards on themselves and disrespect others’ way of thinking. Apostle Paul says that usually these self-righteous people walk in unorderliness (2 Thessalonians 3:11). It affects the behavior and faith of some members of the church causing others to stumble and weaken their faith.

This is not what God expects us to behave. These things are inappropriate for servants of God and absolutely cannot strengthen one’s faith.

God expects us to behave according to the manner already set before us even before we are called to the church of God. The Bible says, “but that you yourself are living in obedience to the law.” (Acts 21:24) We cannot serve God following our own way or other’s way of thinking.

We have to follow what God has already set. Apostle Paul says, “so that you may live a life worthy of the Lord and please him in every way:bearing fruit in every good work, growing in the knowledge of God” (Colossians 1:10)

And so, we need to guard ourselves. We never know when we can become self-righteous. Being righteous is important, especially when we are righteous according to the will of God. However, being right only according to our own ways are wrong, and unacceptable in the eyes of God.

We should try to live a life according to the design of God.

As much as we can, we should try to serve God peacefully, possessing holiness in all aspects of our lives. Apostle Paul advises, “and to make it your ambition to lead a quiet life:You should mind your own business and work with your hands, just as we told you, so that your daily life may win the respect of outsiders and so that you will not be dependent on anybody.” (1 Thessalonians 4:11-12)

More than anything, we should try to avoid being a reason of other’s weakening faith. We should watch ourselves while we deal with other members of the church, especially on things we say.

What we should consider is thinking about things that will surely strengthen the faith of others. Apostle Paul says, “Everything must be done so that the church may be built up. But everything should be done in a fitting and orderly way.” (1 Corinthian 14:26, 40)

(From the sermon entitled, “Ang Kinauukulan ng Kapakipakinabang o Mahalahagang Panahon” for October 19, 2014 service)

We only live once in this world.

And because of this truth, people have had different perceptions on how to live it. We certainly have different priorities in life, as we have different ways of thinking. The efforts, strength and time are usually given to where our priorities are.

Some people prioritize on giving their valuable time in pursuing the happiness of their loveones. They are trying their best to give their needs and wants just to give them happiness in life.

Some people do not care on others. They only care of what themselves want and need. Thus, they put their time and effort in giving pleasure to themselves. King Solomon speaks, “I denied myself nothing my eyes desired; I refused my heart no pleasure. My heart took delight in all my labor, and this was the reward for all my toil.” (Ecclesiastes 2:10)

This is why many people resulted to please their own selves more than others. Some of them tried different ways to give pleasure to themselves and often commit sins against God. Note, that it all started from simply trying to please themselves.

Right now, many people put their best time and effort in pleasing others and themselves. They try to fulfill the desires of their eyes, heart and taste. Some even experiment on different things. They do it all according to their own will (Ecclesiastes 11:7).

Jesus tells us that people put their hearts where their treasures are (Matthew 6:21). This is true for all people, faithful or unfaithful. So, whatever we value as our treasure, we always put our best effort and quality time on it. However, we should learn that not all things we treat as treasure is valuable in the eyes of God and not everything is acceptable.

Our hearts usually put material treasures as the most important things in life. This should not be our priority especially if we are servants of God. We are not saying that material things are not important. In fact, they are. But if we value these material things more than how we value spiritual things, then it becomes idolatry.

People often think of idolatry as a form of worship having idols and images as their gods. The Bible speaks about idolatry in many forms. Idolatry is not just bowing down to idols and images. If we study the Bible, we can find that idolatry is trusting in one’s power as creator and sustainer. For example, if we say we worship God but put trust in bank accounts, home, businesses and organizations, then we can be considered as idolaters.

If there is a great example ever written in the Bible when it comes to putting the best effort and quality time, it is what Christ had given us that says it all. The Bible says He left us an example to follow (1 Peter 2:21). He showed us the perfect way of putting one’s self in valuing the most important thing, which is obeying the will of God. Through obedience, we can all give honor and please Him. This is the most important thing for all faithful, to please God above all else, more than others, more than ourselves.

Our late Bishop Renato Beltran once said, “Above all glories, I value most the honor of being a servant of God.” This truly pleases God.

And so, while we have the time and strength, we should utilize it and give all our best in serving the Lord and fulfilling His will and desires. Anyway, this is the reason why we are created, why we are called in His church. Apostle Paul mentions, “Therefore, as we have opportunity, let us do good to all people, especially to those who belong to the family of believers.” (Galatians 6:10)

We should fulfill the true meaning of our existence, not in the way of our own desires but according to the perfect will of God, who created us. We should show that there is nothing more important to us than the faith we have received from Him.

The Bible says, “Take delight in the Lord, and he will give you the desires of your heart. Commit your way to the Lord; trust in him and he will do this: He will make your righteous reward shine like the dawn, your vindication like the noonday sun.” (Psalms 37:4-6)

(From the sermon of the same title, for October 23, 2014 service)

Mahalaga ang pagkakaroon ng tiwala sa sarili.

Kung ibig nating makamit ang tagumpay sa buhay, kailangan nating magtaglay nito. Ang kakulangan o kawalan ng tiwala sa sarili ay may malaking epekto sa maaaring kasapitan ng ating buhay. Ang mga taong naging matagumpay sa kanilang larangan ay kinailangang magtaglay ng ibayong tiwala sa kanilang sarili.

Subalit kung paguusapan ang pananampalataya, higit na dapat matimbang ang magtiwala sa Dios kaysa pagtiwalaan ang sarili o ibang tao. Ang dahilan nito, sapagkat tayong mga tao ay may limitasyon. May hangganan ang maaari nating magawa para sa ating sarili at kadalasan ang hangganan na ito ay humahantong sa kabiguan.

Sa Biblia, ang mga taong nagukol nang ibayong tiwala sa kanilang sarili sa halip na sa Dios ay hindi naging karapatdapat. Sa isang talinghaga, niliwanag ng Panginoong Hesus na ang mga nagsisiasa sa kanilang sarili ay nagagawang magpanggap na sila ay matuwid. Nagagawa din nilang balewalain ang iba maliban sa kanilang sarili (Lukas 18:9).

Gaya nang Fariseo, nang ito ay manalangin sa templo, ganito ang ating mababasa, “Dios, pinasasalamatan kita, na hindi ako gaya ng ibang mga tao, na mga manglulupig, mga liko, mga mapangalunya, o hindi man lamang gaya ng maniningil ng buwis na ito. Makalawa akong nagaayuno sa isang linggo; nagbibigay ako ng ikapu ng lahat kong kinakamtan. Datapuwa’t ang maniningil ng buwis, na nakatayo sa malayo, ay ayaw na itingin man lamang ang kaniyang mga mata sa langit, kundi dinadagukan ang kaniyang dibdib, na sinasabi, Dios, ikaw ay mahabag sa akin, na isang makasalanan. Sinasabi ko sa inyo, Nanaog at umuwi sa kaniyang bahay ang taong ito na inaaaringganap kay sa isa:sapagka’t ang bawa’t nagmamataas sa kaniyang sarili ay mabababa; datapuwa’t ang nagpapakababa sa kaniyang sarili ay matataas.” (Lukas 18:10-14)

Malinaw sa talinghagang ito na ang mga labis na nagtitiwala sa sarili ay nagiging palalo sa paningin ng Dios, at nagagawang pawalang halaga ang ibang tao. Ang palaging itinataas nila ay ang kanilang sarili sa halip na ang Dios. Sa mga sumusunod na talata nito, mababasa natin na may mga taong ang labis na pinagtiwalaan ay ang kanilang yaman. Hindi naging karapatdapat ang binatang mayaman nang sinabihan siyang ipagbili ang lahat ng kaniyang tinatangkilik at ipamahagi sa mga dukha. (Lukas 18: 22-23)

Maraming mga tao sa panahong ito ang ganito. Inukol nila ang kanilang tiwala sa mga bagay na nakikita ng kanilang mga mata, sa nahahawakan ng kanilang mga kamay at sa mga kayamanang hindi nananatili.

Ang totoo, ang pagtitiwala ng sinumang tao sa kanilang sarili ay may hangganan. May hangganan sapagkat ang tao ay tinakdaan ng kamatayan. Sinabi ng Biblia, “kung siya’y tumiwala sa kaniyang katuwiran, at gumawa ng kasamaan, anoman sa kaniyang mga matuwid na gawa ay hindi aalalahanin; kundi sa kaniyang kasamaan na kaniyang nagawa doon siya mamamatay.” (Ezekiel 33:13)

Lahat ng tao ay may kapangyarihan lamang habang ito ay nabubuhay. Sa oras ng kaniyang kamatayan, ang lahat ng mga ito, maging ang tiwala sa kaniyang sarili ay maglalaho.

Kaya nga, isang malaking pagkakamali na ang sinuman ay magukol ng ibayong tiwala sa kanilang sarili. Gaya nang pahayag ng Panginoong Hesus, “Kayo ang nangagaaring- ganap sa inyong sarili sa paningin ng mga tao; datapuwa’t nakikilala ng Dios ang inyong mga puso; sapagka’t ang dinadakila ng mga tao ay kasuklamsuklam sa paningin ng Dios.” (Lukas 16:15)

Sinumang nagmamataas o nagmamapuri ay ibinababa, at sinumang nagpapakababa ay itinataas (Lukas 18:14).

Ang nangyari kay Lucifer ay magsilbing halimbawa sa atin. Ang pagpapalalo niya at labis na pagtitiwala sa sarili ay naging daan ng kaniyang pagbagsak (Isaias 14:11-15). Sinumang tao na nagtataglay ng ganitong damdamin ay hahantong din sa kaparehong kapalaran.

Kaya nga, ang turo at payo sa atin ay magpakita ng kababaan sa lahat ng aspeto ng ating buhay. Mga alipin lamang tayo, na walang kabuluhan. Nagkaroon lamang tayo ng kabuluhan sapagkat inari tayong mga anak ng ating dakilang Dios.

Kung tayo man ay nakagagawa ng mabuti, nakalilikha ng kabanalan, at nakagaganap ng ating mga katungkulan, huwag masumpungan sa atin ang pagmamapuri at pagpapalalo, manapa ay ipakita natin na ang nagagawa natin ay bahagi lamang ng tungkuling iniatang sa ating mga balikat (Lukas 17:10).

Tayo’y mga tao lamang na may hangganan. Kung walang Dios na tutulong, aagapay at magliligtas sa atin, saan tayo paroroon? Wala tayong sukat na kaya sa ating mga sarili. Anumang ating tinatamasa ay pansamantala lamang lahat.

Kung mayroon man tayong lubos na dapat pagukulan ng tiwala ay walang iba kundi ang Dios na nagbigay sa atin ng buhay, lakas at pananampalataya. At kung ito ay gawin natin, mapalad tayo gaya nang sinabi, “Mapalad ang tao na ginagawang kaniyang tiwala ang Panginoon, at hindi iginagalang ang palalo, ni ang mga naliligaw man sa pagsunod sa mga kabulaanan.” (Awit 40:4)

Kung bakit mapalad, sapagkat ipinangako ng Dios na Siya ay hindi magpapabaya sa Kaniyang mga lingkod, lalo pa ngang sila na nagtiwala nang lubos sa Kaniya, gaya nang sinabi, “Maraming kapanglawan ay sasapit sa masama:nguni’t siyang tumitiwala sa Panginoon, kagandahang- loob ang liligid sa kaniya sa palibot.” (Awit 32:10)

(From the sermon of the same title, for October 26, 2014 service)

Saan papunta ang direksyon ng sanlibutang ito?

Bakit laganap ang kasamaan, suliranin, karamdaman, pagkalito at kawalan ng pag-asa? May pag-asa ba tayong matakasan pa ang kasalukuyang nararanasan ng sanlibutang ito?

Ang sagot dito ay mayroon pa! Subalit kung ang inaasahan natin ay ang kasalukuyang sanlibutan, maaari tayong mabigo. Pagaaralan natin sa araling ito na mayroong sanlibutan na kapanga-pangarap. Isang sanlibutan na hindi katulad ng kasalukuyan.

Hindi na tayo dapat magtaka. Ang kasaysayan ng sanlibutang ito ay nagtuturo sa atin kung bakit bilyong tao ang nabubuhay ngayon na walang pagasa. Ang kasalukuyang sanlibutan ngayon ay parang isang “condemned building.” Madumi, puno ng kasamaan, at masalimuot. Ang dahilan sapagkat ang sanlibutang ito ay nabigay na sa kamay ng masama (Job 9:24).

Kaya patuloy ang pagkabulok at pagkasira nito sapagkat ang naging pundasyon nito ay kasamaan. Kung baga sa gusali, mali ang pagkakatayo ng pundasyon nito, at sapagkat mali, papunta ito sa tuluyang pagbagsak. Sikapin mang sagipin ng mga tao, wala silang sapat na kakayahan para gawin ito.

Nakatakdang masira ang sanlibutang ito sapagkat lalo lang magdudulot ng ibayong panganib kung mananatili itong nakatayo. Halos lahat ng bagay sa daigdig ay pinamumunuan ng gobyerno. Subalit ang gobyerno ng tao ay naging inutil at hindi kaylanman nakatulong upang sagipin ang nakatakdang pagkasira nito.

Subalit ang darating na sanlibutan, ay pinamumunuan ng isang sakdal na gobyerno, isang pamunuan na hindi gaya ng sanlibutang ito na bulag sa kasamaan, sa kalituhan at gahaman sa pansamantalang kayamanan. Ang sanlibutang darating ay itatayo sa pundasyon ng kapayapaan, kaligayahan, pagkakaisa at kasaganaan. Mga bagay na tunay na marapat pakaasamin ng mga tao. Maaaring sa ngayon ay imposible itong matamo, subalit ito ang ipinapangako ng sanlibutang darating, at ito ay posibleng makamit natin.

Ang hindi alam ng marami, isa sa mga dakilang panukala o plano ng Dios ang pagkakaroon ng bagong langit at bagong lupa (Apocalipsis 21:1-2). Isang daigdig na kung saan ay natatayo sa isang perpekto at matuwid na saligan o pundasyon. Halos ikatlong bahagi ng Biblia ay kinapapalooban ng mga Propesiya – mga tala ng kasaysayan na ipinagpaunang isinulat upang makita natin ang hinaharap.

Malaking bahagi ng mga hula na matagal nang napasulat sa Biblia ay ang pagkakaroon ng bagong langit at bagong lupa, isang bagong daigdig, isang daigdig na kakaiba sa kasalukuyang daigdig natin ngayon. Ang darating na sanlibutan ay tunay na kahangahanga, makapigil hininga, na nang niliwanag ng Biblia ang mga detalye nito, tunay na maganda, kagilagilalas, at kapanga-pangarap.

Ang Sanlibutan Ngayon

Halos lahat ng mga bagay sa sanlibutan ngayon ay maibibilang na malaking pagkakamali. Subalit bakit sa dami ng mga eksperto, matatalinong tao, at mga relihiyoso ay kaunti lamang ang tumutuklas ng tunay na ugat ng pinagmulan ng lahat ng mga suliranin at kasamaan ng sanlibutang ito.

Masdan man natin ang sanlibutan, puno ito ng palala nang palalang mga pangyayari. Ang mga ulo ng mga balita ang magpapatunay nito, na halos lahat ng nagaganap sa paligid ay pawang kasamaan, gaya nang digmaan sa Gitnang Silangan, pagkakaroon ng mga matitinding virus gaya ng HIV at Ebola na kumikitil sa ngayon ng maraming tao sa iba’t ibang panig ng daigdig, mga trahedya gaya ng paglubog ng mga barko, pagsabog ng mga eroplano, bukod pa ang patuloy na paglala ng polusyon, pagpapalit ng klima at ang patuloy na pagsama ng mga tao at paglaganap ng katampalasanan.

Lahat ng mga ito sa katotohanan ay mahabang tala lamang ng mga naging masamang epekto bunga ng kakulangan ng solusyon ng tunay na ugat ng lahat ng mga ito. At dahil hindi natutunan ng mga tao ang tunay na ugat ng lumalagong suliranin, patuloy ito sa paglala at pagkasira sa paglipas ng panahon. Gaya nang karamdamang hindi nabigyang lunas, magdudulot ito ng kamatayan sa isang tao.

Maaaring tayo ay nangangarap ng isang daigdig na puspos ng kapayapaan, kasaganaan at pagibig. Imposible ba itong maganap? Sa katotohanan, ito’y hindi imposible, ito’y magaganap sa hinaharap subalit hindi pa sa ngayon. At ito ay magaganap sa sanlibutang darating.

Ang solusyon sa lahat ng mga ito na ating nararanasan ay matatagpuan lamang sa mga kamay ng Dios. Kung sasaliksin lamang ng tao at hahanapin ang Dios, at aalamin ang Kaniyang mga kalooban makikita ng tao ang tunay na kasagutan sa lahat.

Makailang beses nang ipinayo ng Biblia na huwag nating ibigin ang sanlibutang ito (1 Juan 2:15) sapagkat itong sanlibutang ito ay ginamit na kasangkapan ng Diablo upang tayo ay ilayo sa Dios at sa Kaniyang pangako. Ang sanlibutang ito ay patungo sa pagkasira kahit anong gawin ng tao. Nakatakda itong maging dako ng parusahan sapagkat nakalaan sa apoy sa araw ng paghuhukom (2 Pedro 3:7,10).

Magagawa nating takasan ang kasalukuyang nararanasan ng sanlibutang at maging ang hinaharap nito. Makakamit ito sa piling ng Dios. Gaya nang pangako ng Panginoong Hesus, sa lahat ng dako ng Kaniyang pinaroonan, ipinangaral Niya ang Kaniyang muling pagbabalik, ang paghahanda Niya ng tahanan sa lahat ng Kaniyang mga lingkod, na nagtapat, nagtagumpay at nanatili. (Juan 14:1-3)

Hindi lahat ay makikita ang kadakilaang ito. Tanging ang mga naging karapatdapat lamang at nagtagumpay gaya nang pahayag ng Biblia, “Ang magtagumpay ay magmamana ng mga bagay na ito; at ako’y magiging Dios niya, at siya’y magiging anak ko. Nguni’t sa mga duwag, at sa mga hindi mananampalataya, at sa mga kasuklamsuklam, at sa mga mamamatay- tao, at sa mga mapakiapid, at sa mga manggagaway, at sa mga mapagsamba sa diosdiosan, at sa lahat na mga sinungaling, ang kanilang bahagi ay sa dagatdagatang nagniningas sa apoy at asupre; na siyang ikalawang kamatayan.” (Apocalipsis 21:7-8)

Sa piling Dios, lahat ng kasamaan, lahat ng kalungkutan at kabagabagan na ating nararanasan ay maglalahong lahat. Ipinangako ito ng Dios na makakamit ng Kaniyang mga anak, “At nakita ko ang isang bagong langit at ang isang bagong lupa:sapagka’t ang unang langit at ang unang lupa ay naparam; at ang dagat ay wala na. At nakita ko ang bayang banal, ang bagong Jerusalem, na nananaog mula sa langit buhat sa Dios, na nahahandang gaya ng isang babaing kasintahan na nagagayakang talaga sa kaniyang asawa. At narinig ko ang isang malakas na tinig na mula sa luklukan, na nagsasabi, Narito, ang tabernakulo ng Dios ay nasa mga tao, at siya’y mananahan sa kanila, at sila’y magiging mga bayan niya, at ang Dios din ay sasa kanila, at magiging Dios nila: At papahirin niya ang bawa’t luha sa kanilang mga mata; at hindi na magkakaroon ng kamatayan; hindi na magkakaroon pa ng dalamhati, o ng pananambitan man, o ng hirap pa man:ang mga bagay nang una ay naparam na.” (Apocalipsis 21:1-4)

(From the sermon entitled, “Kung Saan Humahangga ang Pagtitiwala sa Sarili” for October 23, 2014 service)

Self-trust is important.

Without it, successful people would not have been successful. The absence or lack of self-trust defines a person’s fate. Billionaires became billionaires because they have so much belief in what they can do.

However, when it comes to spiritual matters, trust is used differently. In matters of faith, trusting one’s self or other people more than the trust we give to God is unacceptable. The reason is simple; it is foolish to trust to anyone because we are a limited being. We were created with limitations and these often result to life’s failures.

The Bible talks about this in many instances. In one of the stories in the New Testament, those who put trust in their own strength and wealth became self-righteous and hypocrites. This happened to the Pharisee who came to pray on the temple. Instead of praising God, he praised himself for the things he had done. This also led him to belittle the other character of the story, the tax collector.

The story can be read in Luke 18:9-14, “To some who were confident of their own righteousness and looked down on everyone else, Jesus told this parable: “Two men went up to the temple to pray, one a Pharisee and the other a tax collector. The Pharisee stood by himself and prayed:‘God, I thank you that I am not like other people—robbers, evildoers, adulterers—or even like this tax collector. I fast twice a week and give a tenth of all I get. ’

“But the tax collector stood at a distance. He would not even look up to heaven, but beat his breast and said, ‘God, have mercy on me, a sinner. ’ “I tell you that this man, rather than the other, went home justified before God. For all those who exalt themselves will be humbled, and those who humble themselves will be exalted.”

In the succeeding verses, we can read a certain rich man who trusted his wealth more than God. He cannot afford to sell his properties and give it to the poor people. This happened when he was invited to leave them and follow Christ. (Luke 18:22-23)

Many people are similar to these characters. They put their trust in what their eyes can see and what their hands can hold, more than that, to the material things that are only temporary.

The Bible explains that men’s trust has limitations. There is a limitation because our end is already set. The Bible says, “but then they trust in their righteousness and do evil, none of the righteous things that person has done will be remembered; they will die for the evil they have done.” (Ezekiel 33:13)

We all have powers and ability to do the things we want and desire while we live. At the time of death, all of these things, including our trust will be gone.

This is the reason why it is a huge mistake to put our trust to anyone, including ourselves. Jesus says, ““You are the ones who justify yourselves in menʼs eyes, but God knows your hearts. For what is highly prized among men is utterly detestable in Godʼs sight.” (Luke 16:15)

For all those who exalt themselves will be humbled, and those who humble themselves will be exalted (Luke 18:14). What happened to Lucifer should be a lesson to everyone. Self-righteousness or over self-trust led him to rebel against God and resulted to his downfall (Isaiah 14:11-15). Anyone who possesses the same attribute will suffer the same fate.

The Bible tells us to do the opposite. We need to show humility in all aspects of our lives. We are only servants of God. We have no value. We became valuable because we have been chosen and accepted by God to be His children.

If we ever found ourselves doing good deeds and fulfilling our religious duties, all we have to do is to make sure that we maintain the humility as personified in Christ, and do not let arrogance goes on our way, instead, lets all think that what we are doing are all part of our holy obligations before God (Luke 17:10).

We are only humans, created with limited capabilities. If we don’t trust God, our limitations will fail us. It is in God whom we should place our full trust and faith. We are blessed if we possess it. The Bible says, “How blessed is the one who trusts in the Lord and does not seek help from the proud or from liars.” (Psalms 40:4)

The reason why we are blessed if we trust God more than anything or anyone in this life, is because of His promise that He will never abandon nor neglect His faithful. The Bible emphasizes, “An evil person suffers much pain, but the Lord ʼs faithfulness overwhelms the one who trusts in him.” (Psalms 32:10)

(From the sermon entitled, “Ang Sanlibutan Ngayon at ang Sanlibutang Darating” for October 26, 2014 service)

Where is the direction of the present world going?

Why is there so much wickedness, problems, confusions and tragedies? Is there hope in escaping the present sufferings of this world? What lies ahead?

The answer here is yes, there is! If we rely on the present world, then we failed already. This topic focuses on a world that will come, a world not the same as the present, something exciting and inviting.

We should not wonder why. The history of this world tells us why there are billions of people living now without hope. The present world is like a condemned building, dirty, abandoned, full of wickedness and chaotic. The reason is because this earth was already given to the hands of the wicked (Job 9:24).

The world now is decaying and continuing to self-destruct because the foundation is wicked. Like a physical structure, if its foundations are poorly built, then all we have to do is wait for the perfect time to see its destructions. Even if people try to save it, they don’t have the power and the ability to do it.

The world now is about to crash. It is already written. Like a condemned building, it will only do further damage if not destroyed. Almost all things in this earth are ruled by government of men, and since the very beginning, “we have seen the history of men, it has been stained and tangled mess, full of famine, horror and war and disease. We must have thought we had it better because man had improved. But man doesn’t really ‘improve,’ does he? Man is man. Human nature is human nature; the impulse to destroy coexists with the desire to build and create and make better.” – Peggy Noonan, historian and columnist

The world to come is a different one. The government will not be led by men, but of God. The world today is corrupt, wicked, confused and greedy to material wealth. The world to come will be founded on God’s love, mercy, happiness, peace and abundance, things which are only a dream today but not impossible to have.

Unknown to many people, one of God’s plans is to create a new world, a new earth and a new heaven (Revelations 21:1-2), a world that is founded on a perfect and holy foundation.

Almost third parts of the Bible are prophecies, history that are written in advance. Majority of these prophecies written in the Bible are leading to the world to come, and this world to come is something different from the present one. The Bible explains its details in vivid colors, truly beautiful, amazing, splendor and something to dream about.

Almost all the things in this present world can be considered as wrong. However, come to think of it, even if we have plenty of experts, scientists, and religious people, only a few are trying to find answers on what is the cause of all the sufferings and problems of this present world.

If we try to examine the present world, it is filled with problems, and they are only growing worse and greater in number, compounding with the passing of time. The headlines of today’s news will give proof to that. Consider the events that we encountered in the last years, like the wars in the Middle Easts, the bacteria that plagued the different parts of the world like Ebola and HIV, tragedies that are both human caused and natural, missing planes, exploding ships and planes, climate change, the continues problem of pollutions, and the rise of criminalities and immoralities.

All of these in fact are a long list of the bad effects of lack of solutions to the root or the cause of the problems. And since men have not found the answer to these problems, it continuously destroying the present world as time goes by. Like a disease failing to cure the cause, it will continue to give suffering and eventually lead to death.

We may be dreaming of a perfect world filled with peace, abundance and love. Is it impossible to have? The truth is, it is not! The world to come has all the answers but not yet.

The reality of all these dreams can be found only at the hands of the Almighty God. If only people search for God and seek Him, then they will find the way to attain it. People will find answers to their questions.

Many times, the Bible tells us not to love the present world (1 John 2:15), because this world was taken by the devil as his instrument to turn people away from God and from the truth. This world will continue to decay and be destroyed no matter how people protect and save it. It is already prepared unto fire on the day of Judgment (2 Peter 3:7, 10).

We can escape the current world and its sufferings, including its disastrous fate. Jesus, in all the places He has been, preached about the world to come, the kingdom of God. He will return after He had prepared a place for all his servants (John 14:1-3, “Do not let your hearts be troubled. You believe in God; believe also in me. My Father’s house has many rooms; if that were not so, would I have told you that I am going there to prepare a place for you? And if I go and prepare a place for you, I will come back and take you to be with me that you also may be where I am. You know the way to the place where I am going.”)

Not all people will see the glory of this promise. Only those who remain faithful, who persevered until the end and those who became triumphant will inherit the coming world. The Bible says, “The one who conquers will inherit these things, and I will be his God and he will be my son. But to the cowards, unbelievers, detestable persons, murderers, the sexually immoral, and those who practice magic spells, idol worshipers, and all those who lie, their place will be in the lake that burns with fire and sulfur. That is the second death.” (Revelations 21:7-8)

In God’s kingdom, all our sufferings and painful experiences in the present world will be gone. God made sure that we would not remember all of it. The Bible says, “And I saw a new heaven and a new earth:for the first heaven and the first earth were passed away; and there was no more sea. And I John saw the holy city, new Jerusalem, coming down from God out of heaven, prepared as a bride adorned for her husband. And I heard a great voice out of heaven saying, Behold, the tabernacle of God is with men, and he will dwell with them, and they shall be his people, and God himself shall be with them, and be their God. And God shall wipe away all tears from their eyes; and there shall be no more death, neither sorrow, nor crying, neither shall there be any more pain:for the former things are passed away.” (Revelations 21:1-4)

(From the sermon of the same title, for October 30, 2014 service)

Hindi lahat ng natutulog ay nangangahulugan ng karaniwang pagtulog. Sa Biblia, ang kamatayan ay inilarawan gaya ng pagtulog. Sinumang nasa kalagayang patay ay natutulog lamang sa paningin ng Dios (Awit 13:3), tinatawag itong “tulog ng kamatayan.”

At palibhasa itinakda sa ating mga tao ang kamatayan (Hebreo 9:27), hindi malayo na tayo ay makaranas ng tulog ng kamatayan. Sa paliwanag ni Apostol Pablo, sinabi niya, “kung tayo’y nagsisisampalatayang si Jesus ay namatay at nabuhay na maguli, ay gayon din naman ang nangatutulog kay Jesus ay dadalhin ng Dios na kasama niya.” (1 Tesalonica 4:14) Samakatuwid, mayroong mga nasa kalagayang patay (natutulog) na pagparito ng ating Panginoong Hesus ay muling bubuhayin (gigisingin).

Bilang katunayan nito, ang naganap kay Lazaro at maging ang pagkabuhay na maguli ng ating Panginoong Hesus ay isang pagpapauna ng mangyayari sa hinaharap. Sinabi ni Hesus, “Dumarating ang panahon, at ngayon nga, na maririnig ng mga patay ang tinig ng Anak ng Dios; at ang mangakarinig ay mangabubuhay.” (Juan 5:25). Ito’y isang kagilagilalas na pangyayari na magaganap sa muling pagbabalik ng ating Panginoong Hesus. Ang mga patay ay muling mabubuhay sa pamamagitan ng makapangyarihang tinig ng Dios.

Subalit, lahat ba ng patay ay mabubuhay?

Hindi lahat ng patay ay mabubuhay. Ang mga nangamatay lamang kay Kristo ang bubuhayin, silang mga nagtapat at naglingkod, sumampalataya sa ating dakilang Dios, gaya nang sinabi, “at ang nangamatay kay Cristo ay unang mangabubuhay na maguli.” (1 Tesalonica 4:16)

Sinasabi din ng Biblia na mayroong mga dadatnang buhay pagparito ng ating Panginoong Hesus. Ang mga lingkod Niya, kasama ng mga unang nabuhay na maguli, ay Kaniyang dadalhin sa Kaniyang kaharian, doon sa langit gaya nang pahayag, “tayong nangabubuhay, na nangatitira, ay aagawing kasama nila sa mga alapaap, upang salubungin ang Panginoon sa hangin:at sa ganito’y sasa Panginoon tayo magpakailan man.” (1 Tesalonica 4:17)

Kaya’t kung pumarito ang Panginoong Hesus at tayo ay mapasama sa mga patay na muling bubuhayin o ‘di naman kaya ay mga dadatnang buhay, tunay na mapalad tayo, sapagkat ang patutunguhan natin ay doon sa Kaniyang ipinangakong tahanan, sa buhay na walang hanggan gaya nang Kaniyang sinabi, “ako’y paroroon upang ipaghanda ko kayo ng dakong kalalagyan. At kung ako’y pumaroon at kayo’y maipaghanda ng kalalagyan, ay muling paririto ako, at kayo’y tatanggapin ko sa aking sarili; upang kung saan ako naroroon, kayo naman ay dumoon.” (Juan 14:2-3)

Bukod sa mga literal na natutulog (patay), mayroong mga natutulog na tinutukoy ang Biblia na bagama’t buhay ay patay sa paningin ng Dios dahil sa kanilang mga kasalanan – “Datapuwa’t ang nangagpapakabuyo sa mga kalayawan, bagama’t buhay ay patay” (1 Timoteo 5:6) Ang mga ito ay kaylanman hindi makararating sa ipinangakong langit. Kaya’t lahat ng hindi nagtagumpay bagama’t naglingkod sa Dios ay hindi makakapasok sa kaharian ng langit.

Silang mga aliping masama at tamad – Mateo 25:26, ay hindi magmamana ng pangako. Silang mga hindi nagsipagbunga at sa halip ay naging bahagi ng gawa ng sanlibutang ito ay mapapahamak.

Kaya nga, ang aralin na ito ay may layuning (1) bigyang babala tayo sa maaaring kapahamakang naghihintay sa atin kung tayo’y hindi magtatagumpay sa ating paglilingkod, (2) bigyang inspirasyon tayo sa gantimpalang buhay na walang hanggan kung tayo naman ay manatili sa pagtatapat.

Pakatandaan natin ang tagubilin ng Panginoong Hesus, na kailangan nating magpuyat at maging handa sa Kaniyang pagbabalik. Magingat tayo baka tayo ay madatnan Niya na natutulog (Marcos 13:35-37). Gumising tayo at magbangon upang maratnan Niya na ginagawa natin ang inaasahan Niya sa bawat isa sa atin. Gaya nang sinabi ni Apostol Pablo, “ngayo’y kapanahunan nang magsigising kayo sa pagkakatulog:sapagka’t ngayon ay lalong malapit na sa atin ang kaligtasan kay sa nang tayo’y magsisampalataya nang una. Ang gabi ay totoong malalim, at ang araw ay malapit na.” (Roma 13:12-13)

(From the sermon of the same title, for November 2, 2014 service)

Bakit nga ba ang tao ay namamatay?

Maraming mga tao ang hindi nauunawaan ang dahilan ng kamatayan. At ang hindi pagkaunawa ang kadalasang nagiging dahilan ng ibayong kalungkutan kapag sumasapit ito. Kadalasan, hindi matanggap ng tao ang kamatayan. Ang iba’y sinisisi ang Dios kapag ito’y dumadating sa kanilang mga mahal sa buhay.

Lahat ng taong nabubuhay ay tinakdaan ng Dios ng hangganan (Hebreo 9:27). Sinuman ay hindi maaaring makalampas sa katakdaang ito (Job 14:5). Makapangyarihan ang kamatayan, kapag ito ay sumapit, hindi maaaring hindi ito magaganap.

Marami ang nagsasaliksik kung paano mapapanatili ang buhay. Pilit nilang dinudugtungan ang buhay na may hangganan at hinahanap ang paraan upang mabuhay nang walang hanggan. Subalit ang tao ay nabigo. Ang kayamanan at karangalan ng tao ay walang kabuluhan at walang kapangyarihan sa kamatayan. Walang kapangyarihan na narito sa lupa upang pigilin ang kamatayan sapagkat ang kapangyarihang nagtakda nito ay mula sa langit (Eclesiastes 8:8).

Ang nakatakda ay naitakda na. Babalik ang tao sa alabok kung saan siya kinuha (Genesis 3:19).

Bakit nang likhain ng Dios ang tao ay tinakdaan ito ng hangganan? Ito ba ang orihinal na plano ng Dios nang likhain Niya ang tao?

Sa katotohanan, ang orihinal na plano ng Dios ay mabuhay ang tao nang walang hanggan. Nabago lamang ito nang pumasok ang kamatayan sa tao. Paano nakapasok ang kamatayan sa tao? Paano naitakda sa tao ang kamatayan?

Dahil sa pagkakasala na nagawa ni Eva, na siya ding naging kasalanan ni Adan, ang kamatayan ay naitakda sa buhay ng tao. Sinabi ni Apostol Pablo, “kung paano na sa pamamagitan ng isang tao ay pumasok ang kasalanan sa sanglibutan, at ang kamataya’y sa pamamagitan ng kasalanan; at sa ganito’y ang kamatayan ay naranasan ng lahat ng mga tao, sapagka’t ang lahat ay nangagkasala.” (Roma 5:12)

Pansinin natin ang ipinagpauna ng Dios sa mag-asawang Adam at Eve sa hardin ng Eden (Genesis 2:17), sinabi ng Dios, na huwag kainin ang bunga ng punong kahoy ng pagkakilala ng mabuti at masama, – sapagka’t sa araw na ikaw ay kumain niyaon ay walang pagsalang mamamatay ka. Ang kamatayan ay sasapit sa tao sa sandaling suwayin Niya ang kautusang ito ng Dios.

At nangyari nga na sinuway nila ang utos ng Dios. Sila’y kapuwa nagkasala at dahil doon, ang kamatayan ay naitakda sa tao. Maraming nagbabasa ng Biblia ang hindi naunawaan ang kahulugan ng kamatayan na sinasabi dito. Hindi naman daw namatay agad si Eva nang kinain ang ipinagbawal ng Dios. Hindi naman sinasabing mamamatay agad sila sa sandaling kanin nila ang ipinagbawal ng Dios.

Ang mahalagang maunawaan natin dito ay ang pagkakaroon ng katakdaan ng kamatayan, na dapat sanang wala ito, subalit nagpasimula nang ang tao ay sumuway sa kautusan ng Dios.

Kaya’t ang naging sumpa sa tao bunga ng pagsuway sa kautusan ng Dios ay ang pagkakaroon ng kamatayan. Karagdagan lamang ang mga hirap at sakit na mararanasan ng tao, subalit ang pinaka-ultimong sumpa na mararanasan niya ay ang katapusan ng kaniyang pamamalagi sa sanlibutang ito (Genesis 3:16-19).

Subalit ang pagtatakda ng kamatayan ay hindi ibinigay sa kapangyarihan ng sinuman. Ang kapangyarihang ito ay solomenteng nasa kamay ng Dios. Siya ang nagbigay ng buhay, at Siya din ang magpapasiya kung kailan matatapos ito (Job 14:5).

Bukod dito, hindi ipinaalam sa ating mga tao ang panahon ng pagsapit nito. Isang malaking palaisipan sa maraming tao ang panahon ng kamatayan. Bagaman may mga dalubhasa na nagagawang bigyan ng taning ang buhay ng kanilang mga pasyente, wala pa ding katiyakan ito, sapagkat tanging ang Dios lamang ang nakaalam kung kailan ang tao ay mamamatay.

Bakit hindi ipinaalam sa tao ang kamatayan?

Ang layunin ng Dios ay upang maturuan tayong mga tao na magkaroon ng ibayong takot sa Dios, gaya nang sinasabi, “Ilagay mo sila sa katakutan Oh, Panginoon: ipakilala mo sa mga bansa na sila’y mga tao lamang.” (Awit 9:20)

Mga tao lamang tayo na nilikha ng Dios, tinakdaan ng hangganan. At dahil mayroon tayong hangganan, kailangang itanim natin sa ating puso’t isipan na ang buhay na ito ay marapat nating gamitin ng tama at matuwid alinsunod sa kalooban ng Dios na lumikha sa atin.

Madali ang mabuhay, subalit ang mahirap ay ang mabuhay nang tama. Minsan lamang tayo mabubuhay sa sanlibutang ito, subalit ang minsan ay sapat na lalo pa nga kung ginamit natin sa tamang paraan ng pamumuhay.

Bukod dito, dapat nating maunawaan na hindi ang kamatayan ng laman o ang hangganan ng buhay ang dapat nating lubos na katakutan. Kung mayroon man tayong dapat katakutan ay walang iba kundi ang Dios, na mayroong kakayahang ibulid tayo sa apoy ng impiyerno gaya nang sinasabi, “ipinagpapauna ko sa inyo kung sino ang inyong katatakutan: Katakutan ninyo yaong pagkatapos na pumatay, ay may kapangyarihang magbulid sa impierno.” (Lukas 12:5)

Ang pagkatakot sa Dios ay pasimula ng karunungan. Ang karunungang ito ay ang pagkaunawa sa mga kalooban ng Dios, na kung ating lubos na tatanggapin ay siyang magtutulak at gagabay sa atin upang ganapin ang layunin ng pagkakalikha Niya sa atin. Ang orihinal na plano ng Dios ay magtamo tayo ng buhay na walang hanggan. Hindi dito sa lupa matatagpuan ang walang hanggang buhay, ito ay masusumpungan sa kaharian ng Dios, sa langit. At ang mga nagsisiganap ng kalooban ng Ama na nasa langit ang tanging makakapasok doon.

Kaya nga, bago man lang sumapit sa atin ang kamatayan, sikapin natin na ito ay ating napaghandaan. Sa paanong paraan? Hindi lamang ang paglilibing at ang mga iiwan natin ang dapat nating ihanda. Ang nakalulugod sa Dios na pamumuhay ang pinakamabisang paraan ng paghahanda na dapat nating isagawa. Kung magkagayon ay makamit natin ang buhay na kaylanman ay hindi matatapos.

Tandaan natin ang pahayag ng Biblia, “Datapuwa’t salamat sa Dios, na nagbibigay sa atin ng pagtatagumpay sa pamamagitan ng ating Panginoong Jesucristo. Kaya nga, mga kapatid kong minamahal, kayo’y magsitatag, huwag makilos, na laging sumasagana sa gawa ng Panginoon, yamang nalalaman ninyo na hindi walang kabuluhan ang inyong gawa sa Panginoon.” (1 Corinto 15:57-58)

(From the sermon entitled, “Ang mga Natutulog na Dadalhin ng Dios na Kasama Niya sa Kaniyang Muling Pagparito,” for October 30, 2014 service)

The Bible defines the word “sleep” in many ways. The typical sleep that we know is the ordinary sleep, which we do everyday at night. However, the Bible says “death” is also a form of sleep. All dead people are only sleeping in the eyes of God (Psalms 13:3), the Bible calls it “the sleep of death.”

Since we shall all die at an appointed time (Hebrews 9:27), therefore we shall all experience the sleep of death. Apostle Paul explains, “For we believe that Jesus died and rose again, and so we believe that God will bring with Jesus those who have fallen asleep in him” (1 Thessalonians 4:14). It is very clear here that when the Lord Jesus comes again, He will bring those who are asleep (dead). They will be resurrected (awaken from sleep).

Remember the story of Jesus’s dead friend Lazarus? He was awakened from his sleep. After three days, Jesus rose again from the dead. These events are a preview of what will take place when Jesus comes again. Jesus said once, “a time is coming and has now come when the dead will hear the voice of the Son of God and those who hear will live.” (John 5:25) It is indeed an amazing sight to see and it will happen when Christ came. The dead will come back to life when they hear the voice of the almighty God.

However, are all dead will come back when Christ comes again?

Not all dead people will come back to life when Christ comes. Only those who died serving God, those who remained faithful until death will be resurrected. The Bible says, “For the Lord himself will come down from heaven, with a loud command, with the voice of the archangel and with the trumpet call of God, and the dead in Christ will rise first.” (1 Thessalonians 4:16)

The Bible also tells us that Christ will take those who will still be alive when he comes. They will be caught up to meet the Lord up in the air, along with the risen faithful and be with Christ forever. (1 Thessalonians 4:17)

Blessed are those who will be resurrected from the dead when Christ comes. The resurrected and those who be left alive at that time will be taken by Christ to fulfill His promise in John 14:2-3,” would I have told you that I am going there to prepare a place for you? And if I go and prepare a place for you, I will come back and take you to be with me that you also may be where I am. You know the way to the place where I am going.”

Aside from those who are literally sleeping (dead), there are those who are dead in the sight of God because of their sins – “one who lives for pleasure is dead even a while she lives.” (1 Timothy 5:6) They will surely not enter the kingdom of heaven including those who did not attain victory in serving the Lord.

Servants who are lazy and wicked – Matthew 25:26, will surely not receive the promised eternal life. Servants who did not yield fruit but instead lived according to the wickedness of this world will all be damned.

There are two things that we need to understand in this topic: (1) to warn us of the coming destruction and punishment if we will not be triumphant (2) to give us inspiration of the prize of salvation, which is the eternal life.

Remember Christ’s advise on us. We need to be watchful and be prepared for His coming. Be cautious of not to fall asleep especially when He comes (Mark 13:35-37). The Bible says, “Wake up!” and be raised and do the things that He expects us to do when He comes. Apostle Paul says, “The hour has already come for you to wake up from your slumber, because our salvation is nearer now than when we first believed. The night is nearly over; the day is almost here.” (Romans 13:12-13)